Έλα να σου πω για τις Πασχαλιές
Έλα να σου πω ένα παραμύθι. Από εκείνα που τέτοιες μέρες ξεστομίζουν οι μεγάλοι. Καμιά φορά, τ’ ακούν με απορία και τα παιδιά, κοίτα γύρω σου, η φύση ποτέ δε σταματά να πλέκει εγκώμια στην αγάπη.
Απ’ αυτά, που όποιος πιστεύει στα θαύματα, ψέλνει κάθε λεπτό. Μπορεί μα μοιάζουν με εκείνα που ακούγονται στις εκκλησίες την Μεγάλη Παρασκευή. Μα να σου πω ένα μυστικό; όποιος στα αλήθεια πιστεύει, δεν περιμένει αυτές τις ημέρες για να τα ακούσει, τα σιγοτραγουδά η ψυχή του κάθε λεπτό!
Θα ‘χεις και εσύ καταλάβει πως υπάρχουν πολλά είδη προδοσίας. Μπορεί το αντίτιμο να μην είναι τριάντα αργύρια. Συνήθως είναι περισσότερα, μα και η προδοσία από μόνη της ποντάρει σε λογιών λογιών ανταλλάγματα.
Κάπως έτσι, έπραξες και εσύ. Τα μέτρησες, τα ζύγισες και προχώρησες. Κριτήριο σου η επικράτηση, η εξασφάλιση των αγαθών που θα σου επιτρέψουν να διαχωρίσεις τα “δικά” σου από των υπολοίπων. Έτσι, κάθε σου πράξη οδηγεί σε ένα απώτερο σκοπό. Περιμένεις το αντάλλαγμα ποντάροντας στην ανοχή, στην αδυναμία, στην καλοσύνη όσων τοποθέτησες απέναντι σου.
Και ήρθε η ώρα. Η ώρα της μάχης, η ώρα να παρατάξεις τις δυνάμεις σου και να πολεμήσεις. Αμφισβήτησες αξίες, συναισθήματα, ψυχές! Για να κατευνάσεις τις όποιες τύψεις σου, έφτιαξες το δικό σου παραμύθι. Εκείνο που σου επέτρεπε να διεκδικείς χωρίς ντροπή αυτά που θεωρούσες πως σου ανήκουν.
Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να σου πω ένα παραμύθι; ή προτιμάς αλήθειες;
Όσο εγώ θα αφηγούμαι, εσύ βρες τη θέση σου στο μαξιλάρι σου. Κανένας δεν θα σε ενοχλήσει. Κλείσε μόνο τα μάτια και σκέψου.
Μήπως κάτι ξεχνάς;
Μήπως κάποιους αδίκησες;
Μήπως κάποιους πλήγωσες με τη θέληση σου;
Μήπως κάποιους έδιωξες;
Μήπως, λέω μήπως, έχρισες “δικά” σου όσα ποτέ δεν σου ανήκαν;
Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου. Χτίσε έναν κόσμο όμοιο με αυτόν που διατυμπανίζεις πως κατέχεις καλά και ευτυχώς, εσύ, κατάλαβες νωρίς τις πραγματικές αξίες του.
Κλείσε απλά τα μάτια…
Μην πας σε καμία εκκλησία φέτος από υποχρέωση. Μην ανάψεις κανένα κερί για την ψυχή όσων λείπουν. Μην γιορτάσεις την αγάπη αφού δεν σε αγγίζει.
Φέτος, κλείσε απλά τα μάτια και αναρωτήσου αν τα τριάντα αργύρια φτάνουν για να σωθείς. Και όταν με το καλό ξυπνήσεις, όταν με το καλό καταλάβεις, θα δεις το κερί μέσα σου να ανάβει από μόνο του!
Αν πιστεύεις στα θαύματα… Ξέρεις πως τελειώνει αυτό το παραμύθι; δεν μοιάζει με όσα ξέρουμε, αυτά με το ευτυχισμένο τέλος. Το παραμύθι εσύ θα το τελειώσεις, με το τέλος που θα σου ταιριάζει. Και αν μετά νιώσεις γαλήνη, αν νιώσεις ανακούφιση, ίσως μπορέσεις να μυρίσεις και τις πασχαλιές!
Αν δεν τα καταφέρεις, προσωρινά απέτυχες. Όμως αν σταθείς τυχερός, ίσως σου δοθεί μία ακόμα ευκαιρία.
Ίσως…
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
