Ο περιστασιακός εραστής Αύγουστος
Και τώρα που τελειώσαμε μπορώ να το πω ξεκάθαρα• υπερεκτιμημένος και επικίνδυνος.
Να σε περιμένω με αδηφάγα προσμονή, όλο το χρόνο, κάθε χρόνο.
Να σε πηγαίνω ταξίδια στις σμαραγδένιες παραλίες, να σε κερνώ κρασί απολαμβάνοντας το πορφυρό ηλιοβασίλεμα.
Να αφήνομαι στην αγκαλιά σου, να ρουφάς τη μυρωδιά μου κι η ανάσα σου να γαργαλάει το λοβό του αυτιού μου.
Να με ξελογιάζεις με μελωδίες και σκοπούς που μένουνε στα χείλη, ο,τι έμεινε από σένα.
Να προσεύχομαι για σένα στην Παναγιά, να σου ανάβω κεριά στα ξωκλήσια, να σ’ ονειρεύομαι στο πλάι μου, βασιλιά να σε κάνω.
Να σου γράφω τραγούδια, ν’ αποτυπώνω τα χρώματά σου, να τα στριμώχνω στα megapixels που αναρτώ, μήπως σε εκθέσω και δε μ’ αφήσεις, μήπως σε κάνω αιώνια να κρατήσεις.
Κι εσύ, πάντα ίδιος, γοητευτικός, αγέρωχος κι επικίνδυνος.
Πάντα στην ώρα σου, πάντα βιαστικός, λεπτό δε μου χαρίζεις.
Κοσμοπολίτης και ερημοσπίτης, μοιράζεις παντού χαμόγελα και υποσχέσεις, τη ζήλια μου να ξυπνάς, ποτέ δικό μου να μη σ’ έχω.
Σέρνεις μαζί σου μια αναπόφευκτη φασαρία, χάβρα Ιουδαίων και ενίοτε την υποκρισία Φαρισαίων.
Και κάπου εκεί, πάνω σε καταστρώματα και σε ουρές διοδίων, ξενερώνεις, γκαζώνεις και φεύγεις.
Τόσο ανεξάρτητος, όσο ήρθες.
Φεύγεις και μ’ αφήνεις να σε κοιτώ, με τα χείλη ακόμη πρησμένα απ’ τα φιλιά σου, με τη γεύση σου νωπή και τη μυρωδιά σου ανεξίτηλη.
Ο ερασιτέχνης του χρόνου.
Ο περιστασιακός εραστής.
Ο παρελθών Αύγουστος.
Ανθή Γεώργα