Η μεγαλύτερη τους απειλή, το χαμόγελό μου
Ήταν πια ορατός ο κίνδυνος μπροστά μας.
Κοιτούσαμε γύρω μας και συνειδητοποιούσαμε ότι περιβαλλόμασταν από ανθρώπους που ακόνιζαν τα σπαθιά τους για να μας μαχαιρώσουν πισώπλατα με όλη τους τη δύναμη. Μέχρι να μας αποτελειώσουν.
Άνθρωποι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους αλάνθαστους, αψεγάδιαστους χωρίς ίχνος ελαττώματος και με περίσσεια έπαρση. Καλώς καμωμένους για τα δικά τους πρότυπα.
Φαινομενικά καλοί, για τα μάτια του κόσμου. Κορόιδευαν τον κόσμο, αγνοώντας την κοροϊδία του εαυτού τους.
Τους κοίταγα από μακριά προσπαθώντας να γίνω ο αντικειμενικά τρίτος παρατηρητής των γεγονότων και αναρωτιόμουν πόσο μπορούσε άραγε να κρατήσει αυτό. Η απάντηση ερχόταν γρήγορα και αυτόματα. Λίγο.
Η αλήθεια είναι ότι τους κοίταγα με μίσος, με έντονη δυσπιστία και κατά βάθος αν δεν είχα ηθικούς φραγμούς θα ήθελα να τους ορμήσω και να τους κατασπαράξω. Μας είχαν ρίξει σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα με πελώρια κύματα και κολυμπούσαμε χωρίς σωσίβιο, έχοντας ο ένας τον άλλον και δυο πελώρια χαμόγελα στα χείλη μας. Με μοναδικό όπλο στην φαρέτρα μας την λογική της επιβίωσης. Έτσι λοιπόν η μοναδική μας επιλογή ήταν να παραμείνουμε ζωντανοί. Και παραμείναμε την ώρα που οι δυσκολίες μας ήταν ολόκληρος ωκεανός.
Ναι, μας ήθελαν γονατισμένους κάτω, να σερνόμαστε και να τους παρακαλάμε, μα όσο αυτό δεν μπορούσαν να το καταφέρουν θύμωναν ακόμα περισσότερο. Και αυτό γιατί εισέπρατταν χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα. Τόσα πολλά που το νευρικό τους σύστημα βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι αυτό μας το όπλο δεν κατάφερναν να το πολεμήσουν και να το νικήσουν.
Για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί όλοι αυτοί δε δυσκολεύτηκαν ποτέ, μα παρ’όλα αυτά δεν έμαθαν να χαμογελούν. Αυτή τη μάχη την είχαμε κερδίσει. Μάθαμε να χαμογελάμε στους καρχαρίες που μύριζαν το αίμα μας και ήθελαν να μας φάνε ζωντανούς.
Για τον πόλεμο δεν ξέρω ακόμα. Μα ακόμα και αν τον χάσουμε, θα πέσουμε χαμογελώντας. Όσο περίεργο και αν ακούγεται. Ίσως στο τέλος εμείς μαζί με το χαμόγελό μας αποδειχτούμε στην ουσία πιο δυνατοί από αυτούς.
Παίρνοντας αποστάσεις ασφαλείας και κοιτώντας τους από μακριά και όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα, καταλάβαινα ότι φλυαρούσαν άσκοπα, είχαν χάσει πολύτιμο χρόνο από τη ζωή τους. Και δεν είχαν καταλάβει ότι ίσως η μοναδική ολάκερη περιουσία μας σε αυτή τη ζωή είναι ο χρόνος μας και πού θα επιλέξουμε να τον διαθέσουμε.
Εμείς όμως το είχαμε αποφασίσει. Όπως και να έρχονταν τα πράγματα να χαμογελάμε πλατιά και αληθινά.
Γιατί και δυσκολευτήκαμε στη ζωή μας και ξέρουμε πώς είναι να μην μπορείς να χαμογελάσεις.
Χαμογελάτε λοιπόν για να μη χάνεστε.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
