Μικροί λευκοί θεατρίνοι
Όσο περνούν οι μέρες, αναρωτιέμαι πώς θα κυλήσει αυτό το διάστημα και αυτή τη χρονιά. Ακόμα μια περίοδος λαμπερή και χαρούμενη στο κλίμα των γιορτών, που περιμένουμε με χαρά και ανυπομονησία (περισσότερο φυσικά τα παιδιά). Οι μεγάλοι πάντοτε συγκρατημένοι και έχοντας περισσότερο κατά νου τα έξοδα των ημερών, κάπου-κάπου χαμογελούν κι αυτό για να τονίσουν περισσότερο την ανάγκη για να ξεσκάσουν, από όλη την προηγούμενη περίοδο και τις υποχρεώσεις της.
Το κρύο απόψε ήταν τσουχτερό, οι προβλέψεις για τον καιρό δυσοίωνες για τη συνέχεια, μάλλον θα χιόνιζε και σε αυτή την περιοχή. Συνέχισα να σκέφτομαι ασταμάτητα, παράξενη βραδιά αυτή…
Τι κρίμα όμως, προσέχουμε πολύ λιγότερο την ομορφιά των ημερών και περισσότερο ότι μας βαραίνει, σαν να μας αφαιρεί η ίδια η σκέψη και οι έννοιες μας, αυτή τη χαρά των ημερών που θα έπρεπε να κυριαρχεί μέσα μας. Να χαρούμε λίγο αυτά τα μικρά δώρα της ζωής, χωρίς έννοιες και προβληματισμούς, αλλά έτσι, απλά, όμορφα, λιτά, χωρίς πολλά περιττά – κατά την άποψή μου – που μας κάνουν να αναλωνόμαστε περισσότερο και να απολαμβάνουμε λιγότερο…
Όμορφος διάκοσμος απλωνόταν μαγευτικά, σε όλα τα σημεία, στους δρόμους, στα σπίτια, στις πλατείες.
Το χιόνι άρχισε να πέφτει δειλά στην αρχή, αλλά μετά ξεθάρρεψε…Ίσως και να το ενθουσίασε αυτός ο λαμπερός διάκοσμος. Λίγη μαγεία τελικά αρέσει και στον καιρό. Τι όμορφα, σκέφτηκα… Παραμυθένια εικόνα…
Παρατήρησα τότε πίσω από το θαμπό τζάμι του δωματίου μου, τις μικρές νιφάδες του χιονιού. Άρχισαν να διαγράφουν κύκλους στην ατμόσφαιρα την ώρα που ο αέρας φυσούσε αρκετά. Έμοιαζε να τις ξεσηκώνει και να τις προετοιμάζει για μεγαλύτερο στροβίλισμα έχοντας όλη την διάθεση για ξεσηκωμό.
Το βραδάκι τελικά έφτασε παρέα με το κρύο που γινίταν πιο τσουχτερό όσο περνούας η ώρα. Πίσω από το τζάμι έμοιαζει ο δρόμος εκεί έξω να ετοιμάζει μια μικρή παράσταση, της οποίας οι θεατρίνοι, είναι ολόλευκα ντυμένοι και χαρούμενοι. Το σκηνικό είναι πανέμορφο και ονειρικό όταν έπεφταν επάνω του «σαν προβολείς της σκηνής» τα φώτα του δρόμου.
Τότε, πλησιάζοντας μια μικρή νιφάδα του χιονιού κόλλησε στο τζάμι και με κοίταξε, «δε χαίρεσαι που με βλέπεις;» έμοιαζε να μου λέει, ανοίγοντάς μου μια μικρή κουβεντούλα…
«Όταν η καρδιά είναι ζεστή, όλα γύρω είναι ήρεμα και ζεστά, ακόμα και στη μεγαλύτερη χιονοθύελλα. Η ζεστασιά της καρδιάς φτάνει και περισσεύει».
Τότε αισθάνθηκα πως ο Χιονιάς αποφάσισε να συνεχίσει το δρόμο του. Προχώρησε, αφήνοντας πίσω την πόλη και τη λάμψη της, όπως ελπίζω και στις καρδιές των ανθρώπων, αρκετά τις είχε παγώσει…
Η μικρή νιφάδα γλίστρησε σιγά- σιγά πέφτοντας στο έδαφος, έμοιαζε πως η «αποστολή της» είχε τελειώσει, τουλάχιστον, είχε προσπαθήσει…
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
