Οι τοξικοί άνθρωποι δηλητηριάζουν την ψυχή σου

Εκείνοι οι όσοι “πουλάνε” πόνο για να “αγοράσουν” τον οίκτο σου. Είναι αυτοί που οπότε και να τους ρωτήσεις πάντα θα έχουν κάτι άσχημο να σου πουν για αυτούς. Άνθρωποι μίζεροι, αγέλαστοι και κακοπροαίρετοι.     Ακόμα και στην καλημέρα θα σου πουν “θα δείξει”.       

Ουσιαστικά δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Τουναντίον. Είναι τακτοποιημένοι, άνετοι και πίστεψε με, περνάνε πολύ καλύτερα από εσένα σε στιγμές. Τους συντηρεί όμως η ιδέα πως προκαλούν στεναχώρια, λέγοντας ακόμα και ψέματα για την ίδια την υγεία τους. Δεν ξέρω αν αυτό έχει κάποια ορολογία στην ψυχιατρική. Ούτε αν θεωρείται ασθένεια και μάλιστα σοβαρή. Εγώ ένα ξέρω: αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για τη δική σου ηρεμία. Δεν αξίζουν το ενδιαφέρον σου, πίστεψε με. Αν φτάνουν σε τέτοιο σημείο, φαντάσου μέχρι πού είναι ικανοί να το πάνε χωρίς τερματισμό. Δε θα ρωτήσουν ποτέ για εσένα, γιατί ουσιαστικά δεν τους ενδιαφέρουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Όχι. Ζητάνε μόνο ακόλουθους και υποστηρικτές.

Δεν ξέρω αν σου έτυχε ποτέ να κάθεσαι να στεναχωριέσαι με κάτι που σου είπαν, να προσπαθείς να κάνεις ό,τι μπορείς, να θέλεις να είσαι εκεί και στο τέλος να αντιλαμβάνεσαι πως όλο αυτό ήταν ένα καλοστημένο ψέμα. Να σου πω την αλήθεια μου, ναι, τον οίκτο σου προκαλούν αλλά όχι για μια πραγματική κατάσταση. Σε κάνουν να τους λυπάσαι γιατί καταλαβαίνεις πόσο ανασφαλείς και μόνοι είναι τελικά. Ξέρουν πως δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Βλέπουν εσένα, τους άλλους. Ζηλεύουν. Το πρόσωπο τους γίνεται σκυθρωπό όταν μάθουν πως κάτι καλό σου έχει συμβεί. Δε θέλουν και έτσι αυτόματα εφευρίσκουν ασχήμιες για να γίνουν εκείνοι το πρόσωπο της ημέρας.

Όσο στενάχωρο και αν σου κάνει, γιατί σου παίρνει καιρό για να τους αποκαλύψεις και έχεις δημιουργήσει κάποια στενή επαφή, φύγε. Ούτε καν να μπεις στη διαδικασία να τους ρωτήσεις το γιατί. Φταίκτης θα βγεις. Κι αν δεν μπορείς να ξεκόψεις εντελώς, κράτα αποστάσεις. Και καλού-κακού, πρότεινέ τους να διαβάσουν το παραμύθι με τον μικρό βοσκό και τον λύκο. 

Ιωάννα Νικολαντωνάκη