In memoriam. Η ζωή μετά τη στάχτη και το χρέος απέναντι στη μνήμη
Χαίρετε. Δηλαδή δεν χαίρεται κάποιος αλλά ας το γράψουμε. Μια εκατοστή συνάνθρωποι μας, μεταξύ αυτών και παιδιά, κάηκαν. Είναι τόσο εξωφρενικά παράλογο, σκληρό και άδικο αυτό που γράφω. Δεν το χωράει το μυαλό, δεν το βαστάει η καρδιά. Σταχτί το χρώμα της καθημερινότητας μας. Σήμερα που γράφω ακόμα ανασύρουμε νεκρούς, ακόμα ταυτοποιούμε σορούς. Η ζωή κάποια στιγμή προχωράει. Για ποιους όμως ;
Για τους περισσότερους από μας η ζωή θα προχωρήσει. Για ορισμένες οικογένειες η ζωή και ο χρόνος σταμάτησε σε αυτή την καταραμένη πυρκαγιά. Όπως για άλλες σταμάτησε στο Σάμινα, στη Ρικομέξ, στην Ηλεία και σε άλλες μικρές και μεγάλες τραγωδίες. Η πολιτεία απέτυχε στο να σώσει τους πολίτες. Η πολιτεία οφείλει πλέον να δείξει στους συγγενείς των τεθνεώτων εμπράκτως τη μεταμέλεια της.
Με ποιον τρόπο; Με πράξεις, όχι με ρητορικές εξαγγελίες. Με εύρεση των υπευθύνων, με βελτίωση του θεσμικού πλαισίου και με τη κατάρτιση και υλοποίηση επιχειρησιακών σχεδίων εκ των πραγμάτων αποτελεσματικών. Η αποζημίωση στους συγγενείς χωρίς γραφειοκρατική ταλαιπωρία είναι το ελάχιστο των ελαχίστων. Η πολιτεία όμως δεν είναι μόνο οι πολιτειακοί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες, αλλά η ψυχή της είμαστε εμείς. Οι πολίτες. Η συνεισφορά μας σε χρηματικά ποσά ή είδη ανάγκης ή προσωπική βοήθεια είναι αναγκαία. Όποιος και όσο μπορεί βέβαια.
Δεν μπορώ και δεν δικαιούμαι να μιλάω εκ μέρους σας. Θα μιλήσω για μένα. Είπα θα κάνω τον κόσμο καλύτερο. Απέτυχα. Είπα δεν θα αφήσω να γίνει ο κόσμος χειρότερος από ότι τον παρέλαβα. Απέτυχα και εδώ. Η τελευταία γραμμή άμυνας που μένει πια είναι να παραδώσω τον γιο μου καλύτερο άνθρωπο και πολίτη από ότι υπήρξα ποτέ. Εδώ δεν υπάρχει περιθώριο αποτυχίας. Αφορά τη ζωή του, όχι τη δική μου. Αφορά τη μνήμη αυτών που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Εσείς από τη μεριά σας δώστε τη μάχη από το δικό σας μετερίζι. Ορίστε τις δικές σας Θερμοπύλες.
Δεν θα σας κρυφτώ. Τη μέρα που το φεγγάρι μάτωσε, κρατούσα τον μικρό πιο σφιχτά από ποτέ στην αγκαλιά μου. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-Γιώγιο πάμε έξω να δούμε το φεγγάρι.
-Πολύ μακριά μπαμπά. Θέλω σκάλα πιάσω.
– Να σου φέρω τη σκάλα να το πιάσουμε φίλε;
-Ναι. Θέλει παίξει κρυφτό μπαμπά μαζί;
Εκείνη την ώρα ένα χαμόγελο ελπίδας χόρεψε με ενοχικό λυγμό. Να έχετε ένα όμορφο υπόλοιπο καλοκαιριού. Με αγκαλιές και ανάσες δικών σας να χαϊδεύουν την ύπαρξη σας.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
