Κάτω στο χαρτί
Ότι μου αρέσει έχω την τάση να το σημειώνω κάτω στο χαρτί. Να το γράφω με τα πιο όμορφα και στρογγυλά μου γράμματα. Να το φυλάω σαν πολύτιμο θησαυρό. Να το κοιτάω και να παίρνω από αυτό δύναμη κάθε που ξεθωριάζει ο ουρανός μου και χλομιάζουν επικίνδυνα τα αστέρια μου.
Είναι μια συνήθεια που την έχω υιοθετήσει από το γυμνάσιο ακόμη. Τότε που εκτός από λογοτεχνία διάβαζα Φλας και Μανίνα. Από τις πηγές αυτές αντλούσα το πολύτιμο υλικό μου. Το έκλεινα αρχικά σε ένα κύκλο μέσα. Το περνούσα προσεκτικά σε ένα ειδικό για το σκοπό αυτό τετράδιο. Μετά άνοιγα το ψαλιδάκι μου και έκοβα προσεκτικά όμορφες εικόνες για να τις ταιριάσω στη συνέχεια με τα αποφθέγματα. Για να γίνουν όλα μαζί μια ολοκληρωμένη μαγική εικόνα που θα ανάσταινε τα αστέρια μου και έδινε πίσω όλο το μπλε στον ουρανό μου.
Τότε θυμάμαι, την ίδια περίπου εποχή, έκανα σαν τρελή για το Πάει η αγάπη μου του Δάντη και ας δεν ήξερα τότε τί πάει αγάπη να πει. Και ας πέρασαν χρόνια πολλά από τότε για να κλάψω εγώ την αγάπη μου που πάει. Ίσως όταν την έκλαψα να φορούσα το Παλιό μου παλτό, επίσης του Δάντη.
Μεγάλωσα. Και τραγουδάω ακόμα Χρήστο Δάντη. Με όλο μου το πάθος στο αυτοκίνητο όταν οδηγώ. Και διασχίζω την πόλη με το μαύρο μου αμάξι και τα παράθυρα ανοικτά. Και την σκορπάω την αγάπη μου μαζί με το παλιό μου το παλτό. Όπου θέλω και αγαπώ.
Από το Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν της Μπέτι Σμιθ το πιο κάτω απόσπασμα. Αφού διαβάστηκε, κυκλώθηκε και σημειώθηκε σε χρωματιστό χαρτί, περάστηκε στον υπολογιστή και συνδυάστηκε αρμονικά – για μένα – με μια εικόνα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Πηγή: https://myshortandtallstories.blogspot.com/2018/07/blog-post_68.html?spref=fb
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
