Εγώ η δυνατή…
Έλα ζήσε την ζωή μου και μετά τα ξαναλέμε!
Μήνες τώρα, στέκομαι και παρατηρώ την συμπεριφορά των ανθρώπων. Αυτών που συναντώ στον δρόμο κάθε πρωί, αυτών που συναντώ τα βράδια όταν βγαίνω.
Εκείνων που στριμώχνονται στην ουρά του σούπερ – μάρκετ, της τράπεζας.
Εκείνων στην δουλειά μου.
Παρατηρώ ότι, η αίσθηση του χιούμορ δεν τους χαρακτηρίζει, αντιθέτως υπάρχει εκείνη του ανικανοποίητου στα μάτια τους.
Πόσο διαφορετικοί, σκέφτηκα!
Πρόσφατα ρωτήθηκα: « μα καλά, που την βρίσκεις την όρεξη πρωί – πρωί;»
Χαμογέλασα και προσπέρασα.
Σίγουρα θα μακάριζαν την τύχη μου μόλις απομακρύνθηκα!
Που να εξηγώ;
Ποιος θα καταλάβει γιατί επέλεξα να φορέσω έναν συγκεκριμένο μανδύα κάθε πρωί, όχι γιατί έτσι προτάσσει η λογική, αλλά γιατί έτσι νιώθω;
Συνήθως όταν με ρωτούν, απαντώ ότι όλα είναι θέμα ψυχής!
Υψώνω το βλέμμα πάνω από το ανάστημα μου και αυτό όχι από υπεροψία, μα γιατί έχω μάθει να μάχομαι.
Σε αυτό που λέγεται ζωή, τίποτα δε μου χαρίσθηκε. Διεκδίκησα τα πάντα, μεταθέτοντας τον πήχη ψηλότερα κάθε φορά.
Ζητούσα από την ζωή αυτά που πίστευα πως «πρέπει» να πάρω. Τι και αν μου έδινε τα αντίθετα από ότι συνήθως περίμενα;
Εγώ ψιθύριζα ευχαριστώ και συνέχιζα.
Δεν γούσταρα ποτέ τους μίζερους.
Εκείνους που πιστεύουν πως η ζωή τους αδίκησε, που μετρούν ποσοτικά αυτά που έχουν σε σχέση με τους άλλους, που δεν χρωστούν ένα χαμόγελο και μια καλημέρα σε κανέναν.
Άρχισα να βαδίζω στους δρόμους , που οι άλλοι μόνο εμπόδια έβλεπαν.
Εγώ βλέπεις πιστεύω πως τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε και όχι για να αλλάζουμε πορεία.
Έτσι, λύγισα μα δεν έπεσα όταν συνάντησα αδιέξοδα.
Σήκωνα το κεφάλι και έβλεπα πως παρακάτω, ο δρόμος συνεχίζεται.
Έτσι κολύμπησα, μα δεν άφησα να με πνίξουν τα κύματα, έμαθα να περνάω ανάμεσα τους.
Είχα ένα όραμα, ζωή το έλεγαν και ήθελα να βλέπω τον ήλιο το πρωί, να χαμογελάω, να πω καλημέρα όταν ανοίξω την πόρτα μου, να προφτάσω, να δώσω, να πάρω, να αγαπήσω.
Δεν νοιάζομαι αν δεν χρειάστηκε να προσπαθήσεις, ούτε κρίνω τις εύκολες δικαιολογίες σου, αυτές που χρησιμοποιείς για να σε λυπηθούν οι άλλοι.
Δεν νοιάζομαι αν θες τα εύκολα, τα χωρίς κόπο, χωρίς ενοχές.
Μάζεψε λοιπόν την μιζέρια σου και πάρε δρόμο γιατί, τα χνώτα σου βρομάνε βόλεμα και αδιαφορία.
Μπορεί να περνιέσαι για ξύπνιος, μα σκέψου τι άραγε θα σου ξημερώσει. Δεν κερδίζεις κάτι προκαλώντας τον οίκτο.
Υπάρχει μια λέξη που μάλλον δεν σου έμαθαν.
Αξιοπρέπεια την λένε!
Αν όμως θες, αν θες να μάθεις, άσε με να σου δείξω πως δεν γεννήθηκα δυνατή!
Είμαι απλά όσα δεν τολμάς να σκεφτείς.
Αυτή που ξέμεινε από μια αγκαλιά, ένα χάδι, κάποιον να την νοιαστεί.
Αυτή που έζησε νύχτες ολόκληρες στο σκοτάδι, χωρίς κάποιος να της πει, «μην φοβάσαι».
Αυτή που πολλές φορές έμεινε με 10 σεντς στην τσέπη.
Αυτή που μέτρησε ανθρώπους να φεύγουν και στέρεψε από δάκρυα για τον χαμό τους.
Αυτή που ονειρεύτηκε να φτιάξει ανθρώπους απ’ την σάρκα της και να τους μάθει να αγαπούν τη ζωή.
Αυτή που βίωσε την απόρριψη ως ευλογία.
Αυτή που προσεύχεται για τους πολύτιμους της.
Αυτή που δεν κατάλαβες ποτέ, που αγωνίζεται ακόμα.
Αυτή …
Έλα, σε προσκαλώ να ζήσεις μία μέρα μου!
Σε προκαλώ να με ζήσεις!
Θα αντέξεις;
Γιατί εγώ, δεν θα κρυφτώ πίσω από τις λέξεις, ούτε θα σου πω πολλά.
Θα μάθεις όμως, πως ακόμη και μια άγρυπνη νύχτα, γεννά όνειρα.
Θα αρχίσεις να τρέχεις, για να προλάβεις.
Θα πεις καλημέρα στο σύμπαν.
Θα μετατρέψεις τον πόνο σου σε γέλιο, απ’ αυτό που φωτίζει τις ψυχές.
Θα βοηθήσεις, χωρίς να στο ζητήσουν.
Θα μάθεις να ματώνεις, χωρίς να κλαίς.
Θα το αντέξεις;
Αν θες να με κρίνεις λοιπόν, αν ζηλεύεις όσα έχω, έλα να βαδίσεις στα χνάρια μου.
Αν πάλι έμαθες να ζεις στο ψέμα και να επιβιώνεις ύπουλα, λυπάμαι, δεν τον ξέρω αυτόν τον δρόμο.
Σε εμένα, πάντα περισσεύει η ψυχή.
Έτσι βρίσκω την όρεξη πρωί – πρωί, με περιμένει στην γωνία του σπιτιού μου.
Έλα μια μέρα κοντά μου λοιπόν.
Μετά, θα σου επιτρέψω να με πεις δυνατή, να με πεις τυχερή, να θαυμάσεις όσα απέκτησα, να με κολακέψεις.
Αρκεί να νιώσεις πως είναι, να κρατάς την φωτιά χωρίς να καίγεσαι.
Γιατί αυτό είμαι!
Μια φλόγα, που αντιστέκεται σε κάθε άνεμο.
Άσε λοιπόν την μιζέρια σου και πριν σκεφτείς ξανά να μακαρίσεις την τύχη μου, έλα να ζήσεις την ζωή μου!
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
