Το κωμικοτραγικό γαϊτανάκι της ζωής μας
Χαίρετε. Τον 180 αιώνα αραχτός στο μεσαιωνικό κάστρο του στο Στρόμπερι Χίλ , ο άγγλος συγγραφέας Χόρας Γουόλπολ , 4ος Κόμης του Όρφορντ έδωσε , με πνευματώδη τρόπο, έναν ορισμό της ζωής. Υποθέτω ότι σε αυτό το σημείο σκέφτεστε ότι «Κόμης είναι, αραχτός ήταν, τι ανάγκη είχε; Ορισμούς θα έδινε». Σε αυτό το σημείο έχετε δίκιο, συνεκτιμήστε όμως το γεγονός ότι κοίταγε ο δόλιος να ασχοληθεί και με κάτι άλλο πλην της κοιλιάς και της τσέπης του. Επιπροσθέτως, η επιτυχία μιας σκέψης και ενός ορισμού κρύβεται στην αλήθεια και στη σοφία τους και όχι στο ποιόν του ανθρώπου. Εξαιρετικοί λογοτέχνες και καλλιτέχνες υπήρξαν ασύλληπτα κόπανοι στην προσωπική τους ζωή και στη συμπεριφορά τους.
Τι είπε λοιπόν ο ποιητής ; « Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται ». Ενδιαφέρουσα σκέψη. Εφόσον λοιπόν κάνουμε τη υπόθεση ότι όλοι μας έχουμε ένα ελάχιστο επίπεδο λογικής και αισθημάτων, αυτός ο ορισμός εξηγεί την κωμικοτραγικότητα της ζωής μας ανά περιόδους. Υπάρχουν οι προσωπικές μας κωμωδίες και τραγωδίες και αφαιρώντας το κομμάτι αυτών που προκύπτουν από τύχη ή ατυχία, οι υπόλοιπες καθορίζονται από τις επιλογές μας εγκεφαλικές ή συναισθηματικές.
Αν το καλοσκεφτούμε, με δεδομένη την βραχύτητα του βίου μας, είναι κωμικό πόσες ώρες αφιερώνουμε ή σκάμε για πρόσωπα, καταστάσεις και ιδέες. Δεν λέω να γίνουμε Διογένης και να γυρνάμε με το λυχνάρι, ούτε και μπορούμε να τα περνάμε όλα αβρόχοις ποσίν. Είναι σημαντικό όμως να απεμπλακούμε από φθοροποιές καταστάσεις και τοξικούς ή ανούσιους ανθρώπους ή έστω να βρούμε τρόπο να ελαχιστοποιούμε τη φθορά. Είναι κωμικό το προνόμιο της ζωής και το ανεπίστρεπτο της κάθε αναπνοής να εξαργυρώνεται σε φθηνούς ανθρώπους και χαλεπές στιγμές.
Αυτή η ανεπίστρεπτη φθορά του μπαμπέση χρόνου είναι που δίνει την τραγικότητα σε όσους αισθάνονται. Αγαπάς, μισείς, γελάς, κλαίς, γίνεσαι θύτης και θύμα, ζεις μικρούς θριάμβους και θανάτους και μετά τι απομένει; Που πηγαίνει αυτό το βάθος και ο πλούτος των αισθημάτων ; Η σκληράδα του χρόνου είναι δίδυμη αδελφή της σκληράδας του κόσμου. Ανέκαθεν ο κόσμος ήταν σκληρός με νησίδες ανθρωπιάς. Αρκεί να διαβάσετε αφηγήσεις και βιβλία προηγούμενων αιώνων. Απλά όσο αυξάνεται ο πληθυσμός της γης και η χρήση της τεχνολογίας θα γινόμαστε μάρτυρες καθημερινών σκηνών απανθρωπιάς.
Εν κατακλείδι η προσπάθεια ορισμού της ζωής μας είναι μια δονκιχωτική αναμέτρηση με τους ανεμόμυλους. Όσους ορισμούς πετυχημένους ή μη αποπειραθούμε να δώσουμε, η ίδια η ζωή θα μας θυμίζει άλλοτε με κωμικό και άλλοτε με τραγικό τρόπο το απρόβλεπτο της ίδιας της ύπαρξης μας. Διάολε, ακόμα και η προσπάθεια μιας ζωής ισορροπημένης είναι ζόρικη υπόθεση. Η δοσολογία σκέψης και αισθήματος, κωμωδίας και δράματος σε κάθε άνθρωπο διαφέρει. Τι μένει λοιπόν; Μια όμορφη νότα, ένα ποτήρι από το αγαπημένο σας ποτό και ένα χαμόγελο σε αναμονή της επόμενης σκηνής δράματος ή κωμωδίας.
Τα σέβη μου.
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
