Εμείς οι μόνοι μας…
Ξέρεις εγώ…
Να, απόψε που τα λέμε όλα θα στα πω. Εγώ όταν είμαι μόνη μου φοβάμαι. Και κουλουριάζομαι σε στάση εμβρυακή για να παρηγορηθώ.
Αγκαλιάζω τον εαυτό μου και λέω “θα περάσει”. Θα περάσει. Θα γεμίσει το κενό δίπλα μου και μέσα μου.Θα φύγουν οι σκιές, θα έρθουν στιγμές ολοφώτεινες χωρίς ίχνος νύχτας. Μου μιλάω, μου απαντώ,με σιγονανουρίζω και στο τέλος αποκοιμιέμαι μόνη.
Πολλές φορές ονειρεύομαι ότι όλοι εμείς οι μόνοι μας πιανόμαστε απ΄το χέρι. Ότι γελάμε. Ότι καλύπτουμε τα κενά μας. Δίπλα μας και μέσα μας. Ότι δεν φοβόμαστε τα βράδια και ότι δεν χρειάζεται να κουλουριαζόμαστε σε στάση εμβρυακή γιατί δεν τρέμουμε πια τα σκοτάδια.
Και ύστερα ξυπνάω με κάποιον να κοιμάται δίπλα μου.Πλένομαι, ντύνομαι και πίνω τον καφέ μου. Πάω στη δουλειά και μου λένε “καλημέρα”. Τους απαντώ και συζητάμε. Και μετά περιτριγυρίζομαι από τόσα βλέμματα, τόσα χαμόγελα, ονόματα, ανθρώπινες φιγούρες, άλλες σκοτεινές και άλλες ολοφώτεινες σαν τις στιγμές που περιμένω με λαχτάρα. Χωρίς ίχνος νύχτας.
Και είμαι πάλι μόνη μου. Μόνη σε έναν τόσο γεμάτο -από ανθρώπους- κόσμο με ένα κενό που δεν γεμίζει ποτέ.
Ίσως αν οι καλημέρες βγαίναν μέσα από τις καρδιές…
Ίσως αν έβρισκα ένα ζευγάρι αυτιά να ακούσουν για τις φωτιές μου και κάποιον να ερμηνεύσει τις σιωπές μου…Αν τα στόματα σωπαίνανε για μερικές στιγμές…Ίσως να φεύγαν οι σκιές, να είχε πάντα ήλιο και το χαμόγελο στα χείλη μου ακούραστα να γεννιόταν δίχως να κρύβει από πίσω του χιλιάδες συγκαλυμμένες μοναξιές.
Εύα Κοτσίκου
https://www.youtube.com/watch?v=U6gSyDAr8ek&feature=share&fbclid=IwAR1cfHdDgT9pzMdkNQC-UPxkCBIJGae66mGAvl1xLZvNVHgQWJ65BSzOSFA
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
