Ήλιος εσύ, Ίκαρος εγώ, με διέλυσες
Ξέρεις, εγώ, έχω γνωρίσει ανθρώπους από αλλού φερμένους. Αλλιώτικους, διαφορετικούς, αγγελοκεντημένους, μη- κανονικούς. Ανθρώπους που ακολουθούν τη σκιά τους σαν παιδιά ξεγελασμένα. Που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε μια κόκκινη κλωστή μεταξύ παραδείσου και κόλασης, μόνο και μόνο, επειδή τους τράβηξε το χρώμα της. Που λατρεύουν το φως και σαν πεταλούδες προσκολλώνται επάνω του και ας καίγονται. Και που όταν πυρακτώνεται ο ουρανός από τα ηλιοβασιλέματα αυτοί ρίχνουν μέσα του τα παγωμένα όνειρά τους για να τα αναστήσουν.
Όσο για σένα; Από κάτι σκόρπιες συζητήσεις που κάναμε κατάλαβα. Δεν είσαι άνθρωπος. Ήλιος είσαι. Φωτίζεις και καις μαζί. Φως και αποκαΐδια σε μια ένωση σπαρακτική. Αυτό είσαι. Και όσο για μένα; Ίκαρος είμαι. Αυτό είμαι. Και έπρεπε να το ξέραμε όλοι εμείς οι Ίκαροι να μην πλησιάζουμε επικίνδυνα τον ήλιο. Σιγολιώσαν τα φτερά μας και τώρα να΄μαστε εδώ αιωρούμενοι, φοβισμένοι και -εντός ολίγου- διαλυμένοι.
Σαν τις πεταλούδες που προσκολλώνται στο φως.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
