Μαζί σε μια τρελή πορεία αφήνουν τα ίχνη τους στον λαβύρινθο του μυαλού
Τρέχουν τα δάκτυλα πάνω στα πλήκτρα , χρωματίζοντας τις ματιές και βγάζοντας από το κουτί των αναμνήσεων ακόμα περισσότερες εικόνες …. Σκηνές από ταινία φαντασίας ,αφήνουν τα ίχνη τους στις διψασμένες ψυχές των εκάστοτε πρωταγωνιστών… Ίχνη χαραγμένα με χαρούμενα χρώματα και ίχνη που μπερδεύουν τους ιχνηλάτες, με την περίεργη τροχιά που τα διακρίνει! Η τρελή πτήση έχει αρχίσει!! Προχωρώντας στους λαβύρινθους του μυαλού.., απολαμβάνοντας τις απαστράπτουσες παρουσίες της ευτυχίας , τα βήματα γίνονται γοργά , καμιά φορά άτσαλα και αφήνουν κατάλοιπα, επικίνδυνα για τις σκοτεινές στιγμές της απόληξης! Τυφώνας αμείλικτος ο όγκος των συναισθημάτων , διακτινίζουν σε δυσθεώρητο ύψος την ένταση και την ηδονή, αγνοώντας την ανεξέλεγκτη κάθοδο που καραδοκεί να την καταπιεί! Ποιος νοιάζεται; Ποιος ανησυχεί ; Ο πλούτος της εσωτερικής δύναμης, θα σβήσει κάθε κηλίδα που δειλά θα ξεπροβάλλει… Μύθος η πραγματικότητα; Ποιος ξέρει! Οι χορευτές πλέον έγιναν εξπέρ; Ή παρασύρθηκαν από το χειροκρότημα; Η βόλτα παίρνει μορφή επικίνδυνη! Τα χέρια έχουν ενωθεί με τρομακτική δύναμη.., τα νύχια μπήγονται στους καρπούς… μια στάλα αίμα έκανε την εμφάνιση της… τα χείλη απολαμβάνουν την αρμυρή γεύση της… τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει! Έχουν χαθεί στα βάθη των πυρακτωμένων ματιών….! Μια στάλα δάκρυ κυλά στο πλάι! Λύπη η χαρά; Διαγράφει τη δική της πορεία στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα! Ποιος νοιάζεται; … Ποιος φοβάται; Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει την τελειότητα .., κανείς δεν μπορεί να χαλάσει την αρμονία! Μόνο το σκοτάδι…!! Όμως τα φώτα της σκηνής είναι αναμμένα.., λάμπουν, σαν τα πρόσωπα τους .. Ο κόσμος είναι όλος δικός τους… Και η μουσική συνεχίζεται… Πιο δυνατή , πιο ερωτική.., πιο διεισδυτική , πιο μαγευτική και από τα πολύχρωμα Χριστουγεννιάτικα φώτα της πόλης.
Πιο επικίνδυνη από ριψοκίνδυνη στροφή χωρίς ορατότητα.
Πιο μοναδική, που η τελειότητα της θα άγγιζε κάθε αίσθηση και θα την έκανε να πονά γλυκά, βασανιστικά , όπως όταν σε κόβει η λάμα και καταλαβαίνεις ότι κόπηκες μόλις δεις το αίμα που τρέχει.
Τρελή πορεία χωρίς αύριο σαν μανιακοί δολοφόνοι για να αποφύγουν τα δεσμά.
Δεν υπάρχουν πια καμουφλάζ εκεί, μόνο κορμιά να παλεύουν με το χρόνο, αυτόν τον χρόνο που περνάει και φεύγει χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι.
Αυτόν τον χρόνο , που έρχεται με το έτσι θέλω να κατασπαράξει τις στιγμές , αυτές που τους ανήκουν και τον έρωτα που αγωνίζεται να κρατηθεί.
Θέλει να τους τις κλέψει για να τις ρίξει στη λήθη.
Δεν πρέπει να τον αφήσουν όμως, πρέπει να βγούνε νικητές. Τα σώματα τρέμουν, η φλόγα από την ξέφρενη μουσική, τους χαράζει τα μάτια , τα δάκρυα τρέχουν, καθώς η ολοκλήρωση είναι έτοιμη να ξεχυθεί για να τους κάψει.
Κι αυτό που ακούς δεν είναι σειρήνες πολέμου, είναι κραυγές ηδονής.
Δεν κάνουν πόλεμο, έρωτα κάνουν.
Γεμίζουν το είναι τους από τους χυμούς τους, που τους πίνουν χωρίς να φοβούνται πια ότι θα στερέψουν.
Είναι δυνατοί και μάχονται για αυτό που εξουσιάζει το σώμα και το μυαλό τους.
Η μοίρα τους έχει όνομα.
“Μαζί” , την λένε..
Ιωάννα Δαμηλάτη-Μάνος Σαμοθράκης
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
