Εκείνοι που έχουν το συναίσθημα πυξίδα και τον πόνο για οδηγό
Από τα τόσα στερεότυπα που ανακυκλώνονται σε συζητήσεις μέσα από δογματικά διαγγέλματα· από τις εξυπνάδες αυτές που αναπαράγονται σωρηδόν γεμίζοντας στήθη με έπαρση κι αλαζονεία· από τους άγραφους εκείνους κανόνες που αφιλτράριστα ενστερνίστηκαν κάποιοι και τους έκαναν μανιέρα, εμένα με εύρισκε πάντα αντίθετο η θεωρία που καθιστούσε την ευαισθησία μια μεγάλη αδυναμία και τους φορείς της θύματα ζωής.
Προσοχή, δε μιλάω για τους ανθρώπους που παραδομένοι πια στην συναισθηματική τους ευπάθεια θυματοποιούνται από μόνοι τους. Δεν αναφέρομαι σε εκείνους που ο υπέρμετρος συναισθηματισμός τους τούς έχει καταστήσει άβουλα όντα, απροστάτευτα στην πλεονεξία και τον ατομικισμό του κάθε επιτήδειου. Ουδεμία αναφορά κάνω σε όσους η ευαισθησία και η ατολμία τούς κρατούν δέσμιους της αδικίας γιατί η διαδικασία αναπροσαρμογής τους μοιάζει Γολγοθάς.
Μιλάω για τις ψυχές εκείνες που η διαρκής ενασχόληση με τον εσωτερικό τους κόσμο τις έχει κάνει να χαλιναγωγήσουν τις ευαισθησίες τους και μέσα από αυτές να ορίσουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Αναφέρομαι σε όσους έμαθαν να πορεύονται με πυξίδα τις αξίες και το ρομαντισμό τους, αντλώντας από αυτόν τη δύναμη που χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν τους καταπατητές της αξιοπρέπειάς τους. Σου κάνω λόγο για όλους εκείνους τους τρελούς ονειροπόλους, που έμαθαν να βλέπουν, να ακούν και να σκέφτονται νιώθοντας, ορίζοντας έτσι τις δικές τους συντεταγμένες μέσα στην ανισορροπία του ορθολογισμού.
Αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό από έναν άνθρωπο απογυμνωμένο από εμπάθειες, συμπλέγματα κι εμμονές; Υπάρχει ισχυρότερη προσωπικότητα από αυτήν που δε φοβάται να τσαλακωθεί, να ταπεινωθεί και να ζητήσει συγγνώμη; Που δε θα διστάσει να ρισκάρει, να αναθεωρήσει, να συγχωρήσει και να φέρει τον κόσμο ανάποδα από τη μια στιγμή στην άλλη γιατί δεν έμαθε να ζει με απωθημένα; Υπάρχει πιο ερωτεύσιμος άνθρωπος από εκείνον που κοιμάται ήσυχος και ξυπνάει δυνατός;
Κόντρα λοιπόν σε όσους αντιτάσσουν στο συναίσθημα τον πόνο, υποβιβάζοντάς το αυτόματα σε ελάττωμα, εγώ πιστεύω πως η έκτη αυτή αίσθηση μόνο οφέλη μπορεί να επιφέρει σε όποιον μάθει να τη διαχειρίζεται. Αδυναμία καθιστούν την ευαισθησία αυτοί που συνειδητά την εκμεταλλεύονται, αλλά κι εκείνοι που εν γνώσει τους υπομένουν την εκμετάλλευση γιατί δε βρίσκουν το κουράγιο να αντιδράσουν.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που έμαθαν να λειτουργούν με γνώμονα το τι αισθάνονται οριοθετώντας έτσι το πεδίο δράσης μέσα τους και γύρω τους, έχουν και τη δύναμη και τη σιγουριά που χρειάζεται για να γυρίσουν την πλάτη μια και καλή σε οποιονδήποτε δεν εκτίμησε το θησαυρό τους. Εκτός όμως από τη δυνατότητα να διαχειριστούν οποιαδήποτε κατάσταση με αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση, είναι ικανοί και να σου προσφέρουν τον κόσμο στα πόδια σου χωρίς κανένα αντάλλαγμα αν τους δώσεις μια αφορμή.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
