De Profundis
Με ατολμία, εγώ δε μίλησα ποτέ. Κι απόρησα όταν μου ζήτησες να βάλω ανάμεσά μας λίγη διπλωματία.
Αν με ήξερες πραγματικά, ούτε που θα τολμούσες να το ξεστομίσεις.
Νόμιζα πως οι ψυχές μας γνωρίζονταν, όμως, εκείνα τα λόγια σου, ήταν η ισχυρότερη απόδειξη πως δε με γνώρισες ποτέ βαθιά.
Δε θέλησες; Δεν μπόρεσες; Δεν ξέρω…
Εγώ μιλούσα με ειλικρίνεια μικρού παιδιού.
De Profundis, μιλούσα.
Χαιρόμουν αυτόν τον τρόπο που χάριζε στην ψυχή μου την απόλυτη λευκότητα, σαν αυτήν του φρέσκου χιονιού, κάτω απ’ τον χειμωνιάτικο ήλιο.
De Profundis, αισθανόμουν όλες τις στιγμές μου μαζί σου.
Ακόμα περισσότερο, τις πληγές μου.
Ειδικά αυτές!
De Profundis.
Εύη Μαυρογιάννη
