Είναι χρόνια τώρα που προτιμώ τη λέξη “τίποτα” όταν με ρωτούν τι έχω και αν έχω να πω κάτι. Δεν ξέρω μα νιώθω πως κουράστηκα να κάθομαι να εξηγώ. Να πρέπει να αιτιολογώ το κάθε τι που μου συμβαίνει.
Ίσως και να πρέπει να κρατήσω τις απαραίτητες αποστάσεις. Ξέρεις, όταν κάνεις ένα βήμα πίσω αποστασιοποιείσαι και ούτε καν παρατηρείς. Όχι. Ούτε κατάθλιψη το λες,ούτε τέτοιες ψυχολογικές δικαιολογίες που σωρηδόν λέμε κατά καιρούς.
Δικαίωμα το λες νομίζω. Δικαίωμα να μη θέλεις να δώσεις τροφή σε κουτσομπολιά. Σε ανούσιες συζητήσεις και συμβουλές που κατά πάσα πιθανότατα δεν είναι καν από ενδιαφέρον. Με ένα τίποτα κόβεις τα πολλά- πολλά. Ένα τίποτα που δεν αφήνει περιθώρια για κάτι περαιτέρω.
Εξάλλου οι άνθρωποι σου, εκείνοι που σε ξέρουν καλά, δεν χρειάζεται να ρωτήσουν. Είναι ήδη μέσα στην καθημερινότητα σου. Άρα λοιπόν, όλοι οι υπόλοιποι είναι ανώφελο να γνωρίζουν.
Ίσως. Ίσως να είναι και από τις απανωτές “σφαλιάρες”. Αυτές που όταν με ρώταγαν τι συμβαίνει, έλεγα τα πάντα με αποτέλεσμα να γίνομαι θέμα συζήτησης και σχολιασμού. Είναι και που ποτέ δεν φίλτραρα αυτά που έλεγα.
Οκ, λάθος, ναι. Όμως δεν το άλλαζα. Μέχρι πρότινος βέβαια.
Μαθαίνεις από τα λάθη σου, αυτό στο υπογράφω. Ένα “τίποτα” λοιπόν επιλέγω. Μια απάντηση με μια τόσο μικρή λέξη, αλλά με τόση μεγάλη σημασία.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
