Μια σταγόνα μόνο αρκεί, το ποτήρι για να ξεχειλίσει
Post Views: 5
Άφησες χρόνια να περάσουν και ανθρώπους να διαβούν το κατώφλι της ψυχής σου. Ανθρώπους που δεν προσπάθησαν ποτέ τους να την νιώσουν τελικά.
Δέσμια σε ένα παιχνίδι, με τέλος προδιαγεγραμμένο ήσουν.
Ένα παιχνίδι που λίγο ακόμα ήθελε, να καταφέρει να σε αλλοιώσει.
Άργησες να το αποδεχτείς μα τελικά τα κατάφερες.
Βλέπεις, είσαι από τους ανθρώπους εκείνους τους ονειροπόλους, που σε ότι αγαπούν δεν έχουν μάθει να βάζουν και ημερομηνία λήξης.
Το “Σ’αγαπώ” για σένα, λέξη ιερή κι όμως σου την βεβήλωσαν.
Έτσι μεγάλωσες, χτίζοντας το οικοδόμημα της ζωής σου λιθαράκι λιθαράκι, με το μόνο υλικό που πίστευες πάντα, πως θα το έκανε φρούριο απόρθητο.
Ποια δύναμη είναι πιο ισχυρή από εκείνη της αληθινής, ανιδιοτελούς Αγάπης;
Πάντα θα γυρεύεις απαντήσεις.
Όχι όμως από εκεί που σου τις αρνήθηκαν.
Εκεί δεν κατάφεραν να σε καταλάβουν άλλωστε, πόσο μάλλον να σου απαντήσουν.
Θα τις αναζητάς, σε ανθρώπους που μπορούν να σε νιώσουν πια. Που έχουν την αγάπη για οδηγό τους και δεν της γυρνούν την πλάτη.
Λίγοι; Ελάχιστοι; Ίσως…
Η αλήθεια όμως σε ενδιαφέρει μοναχά κι ας είναι δυσεύρετη.
Γιατί σου είναι αδύνατο να πιστέψεις πως αυτός που λειτουργεί με οδηγό την καρδιά του, είναι και κατά συνέπεια κλεισμένος στον μικρόκοσμό του.
Η αγάπη δεν είναι δοσοληψία μάτια μου, αυτό θα την καθιστούσε επιχείρηση!
Κι εσύ δεν έμαθες να πληρώνεις για να σε αγαπούν, ούτε και να εξαγοράζεσαι.
Έμαθες απλά να αγαπάς.
Δίχως ανταλλάγματα. Δίχως γιατί και πώς.
Η αγάπη δεν είναι δοκιμές και δοκιμασίες. Δεν την βαθμολογείς, ούτε και την τεστάρεις. Την ζεις γιατί μια φωνή μέσα σου, φωνάζει πως δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.
Δεν είναι αλάθητη η αγάπη, μ’ακούς;
Είναι σαν το μικρό παιδί, που γυρίζει κλαίγοντας στην αγκαλιά της μάνας του, γιατί ξέρει πως εκείνη η αγκαλιά θα είναι πάντα και μόνο ανοιχτή για εκείνο.
Κι εκείνη θα είναι πάντα έτοιμη να το συγχωρέσει και να το νουθετήσει.
Έτσι είναι η αγάπη. Αγνή και αμόλυντη από εγωισμούς και ανταλλάγματα.
Προσπάθησες, πάλεψες έστω και την ύστατη στιγμή που τα θεμέλια του οικοδομήματός σου σείονταν, να το γλιτώσεις από την καταστροφή.
Μα η αγάπη θέλει δύο. Όχι στα εύκολα…
Σε αυτά που την λυγίζουν σε χρειάζεται.
Κι όσο εσύ πονούσες βλέποντας το τέλος, όσο ψυχορραγούσες νιώθοντας ανήμπορη πια να το αναστρέψεις, τόσο το ποτήρι γέμιζε, αδειάζοντας τα αποθέματα της καρδιάς σου.
Κι αν όλα για κάποιο λόγο γίνονται τελικά, τον δικό σου τον ανακάλυψες λίγο παρακάτω.
Δεν θα σε αλλαξοπιστήσουν όμως κι ας το επιχείρησαν. Δεν θα φιμώσεις την καρδιά σου, δεν θα γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι και αισθάνεσαι.
Μία σταγόνα αγάπης ζητάς μόνο, για να φτιάξεις ωκεανό ολόκληρο.
Θυμίσου όμως, πως και μια σταγόνα μόνο αρκεί και το ποτήρι για να ξεχειλίσει.
Και το δικό μας πια ξεχείλισε.
Μαρία Μαραγκού
Post Views: 5
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
