Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο
Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν επιθυμεί να σας μιλήσει. Ο άνθρωπος που ψάχνεις δεν αναζητά το ίδιο.
Τι δύσκολες που έχουν γίνει οι σχέσεις των ανθρώπων!
Γεμίσαμε ανασφάλειες και απαιτήσεις. Ταμπουρωθήκαμε πίσω από τις σκέψεις μας και δεν τολμάμε να πούμε τι μας ενοχλεί, τι μας αρέσει. Περιμένουμε από τους άλλους να το καταλάβουν, χωρίς να προσπαθήσουμε καν.
Ζητάμε, ζητάμε, ζητάμε.
Για προσφορά, ούτε λόγος!
Μα ποιος ανοίγει την ψυχή του σε τέτοιους καιρούς; Ποιος ρισκάρει;
Αν σταθείς σε μια γωνιά του δρόμου, απλός παρατηρητής, το μόνο που θα δεις είναι ανθρώπους με χαμένο βλέμμα, να τρέχουν χωρίς προορισμό.
Τον χάσαμε και αυτόν, όπως την αθωότητα, την χαρά των απλών καθημερινών πραγμάτων, την ελπίδα.
Ο καθένας μας θεωρεί την δική του καθημερινότητα σημαντικότερη από του διπλανού του.
Χάσαμε το ενδιαφέρον για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Η επικοινωνία μεταξύ μας γίνεται όλο και δυσκολότερη και βαφτίσαμε λύση την απομόνωση. Πιστεύουμε πως δεν έχουμε λόγο συνύπαρξης και έτσι απλά «απενεργοποιούμε» την ζωή μας και περιμένουμε.
Τι περιμένουμε άραγε;
Ακούγονται πολλές σοφίες δεξιά και αριστερά για τον χρόνο που δεν γυρίζει πίσω, για τον ήλιο που ανατέλλει κάθε πρωί, για την ημέρα που χάνεται.
Γεμίσαμε τους λογαριασμούς μας στα social media με παρόμοια status και καμαρώνουμε.
Εμείς οι σκεπτόμενοι!
Έτσι λύνουμε το πρόβλημα μας!
Ξυπνάμε το πρωί, τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, φτάνουμε στην δουλειά μας και ασχολούμαστε περισσότερο με το πώς να σπάσουμε τα νεύρα του συναδέλφου μας, είτε γιατί σήμερα χαμογελάει περισσότερο από εμάς, είτε γιατί έχει ντυθεί καλύτερα, είτε γιατί.. απλά δεν χωνεύουμε την φάτσα του!
Δεν μας απασχοληθεί να μιμηθούμε το χαμόγελο ή την αισιοδοξία του. Αρκεί να μην γελάει ο ίδιος!
Να αισθανθούμε σπουδαίοι, δυνατοί, να καταχωνιάσουμε όπως – όπως τα δικά μας προβλήματα.
Απλή παραδοσιακή συνταγή. Όταν ασχολείσαι με την ζωή των άλλων ξεχνάς την δική σου!
Γυρνάμε στο σπίτι μας και αντί να αισθανθούμε τυχεροί για αυτό, (άλλοι δεν έχουν), αλλάζουμε σκοπό, μα παραμένουμε μίζεροι. Γκρινιάζουμε για το καθετί, αντί μαζί με τα παπούτσια μας να αφήσουμε έξω από την πόρτα την μιζέρια, εμείς της δίνουμε θέση στον καναπέ μας.
Φυσικά οι υπόλοιποι ένοικοι του σπιτιού, δεν θα ερωτηθούν για την δική τους ημέρα. Δεν θα τηλεφωνήσουμε σε κανέναν φίλο μας, στην μάνα μας. Δεν θα χτυπήσουμε το κουδούνι του δίπλα διαμερίσματος.
Έχουμε απάντηση και για αυτό!
Γιατί εγώ; όποιος ενδιαφέρεται ξέρει που θα με βρει.
Απενεργοποιούμε άλλη μια φορά την ζωή μας και περιμένουμε.
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει τις σχέσεις των ανθρώπων δυσκολότερες. Η έλλειψη χρημάτων περιορίζει τις επιθυμίες μας και αυξάνει τις απαιτήσεις των γύρων μας.
Σωστά θα αναλογισθείς!
Μα, μας είδα εγώ και πριν την κρίση!
Και τότε δεν ενδιαφερόμασταν για τον συνάνθρωπο μας, μα με διαφορετικό προσανατολισμό. Η επιτακτική ανάγκη για την διατήρηση ενός υψηλού επιπέδου ζωής, που φροντίσαμε να αποκτήσουμε με κάθε μέσο και να επιδεικνύουμε με κάθε τρόπο, δεν μας άφηνε περιθώρια.
Ανωτερότητα μέσω της ικανότητας να μπορούμε να αποκτήσουμε περισσότερα υλικά αγαθά.
Στοπ!
Δεν γεννηθήκαμε για να εντυπωσιάσουμε με την αίγλη που μας προσδίδουν τα αγαθά!
Δεν μας φταίει η οικονομική κρίση, αλλά η κρίση αξιών, φαινόμενο της εποχής που ζούμε.
Αν κάθε πρωί νιώθουμε τυχεροί που ξυπνάμε δίπλα στους αγαπημένους μας, που βλέπουμε άλλη μία φορά το φως του ήλιου, αντί να το ανεβάζουμε για status, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.
Αν αντί να είναι μέλημα μας πώς να πληγώσουμε, να προσβάλλουμε, να μειώσουμε τον συνάνθρωπο μας, του χαρίζαμε ένα χαμόγελο, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.
Αν αντί να περιμένουμε να μας τηλεφωνήσουν, το κάναμε πρώτοι, αν ανοίγαμε την πόρτα της ψυχής και της ζωής μας, αν προσφέραμε μια αγκαλιά, αν δείχναμε πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι μας, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς!
Αν…
Πότε θα ξεκινήσουμε να κάνουμε πράγματα πριν μας τα ζητήσουν, χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα λάβουμε;
Αν σκεφτόμασταν τα επακόλουθα των σκληρών λέξεων πριν τις ξεστομίσουμε.
Πριν διαλέξουμε να απομονωθούμε ας σκεφτούμε πόσα χάνουμε.
Άσχημο και ίσως ακουσθεί σαν «σοφία», αλλά όταν έρθει η ώρα να εγκαταλείψουμε τα εγκόσμια, οι αγκαλιές που προσφέραμε, η αγάπη που χαρίσαμε, είναι αυτά που θα μείνουν.
Όταν γεννηθήκαμε, μας χαρίσθηκε μια παλέτα με χρώματα. Μπορεί το λευκό και το μαύρο να κλέβουν τις εντυπώσεις, αλλά δοκιμάσαμε να φορέσουμε το κόκκινο στην καρδιά μας, το ροζ στις σκέψεις μας και το πράσινο στα όνειρα μας;
Αν ο συνδρομητής που καλούμε έχει το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο, ας δοκιμάσουμε να χτυπήσουμε την πόρτα του.
Η έκπληξη, δεν θα είναι μόνο δική του!
Μαρία Βουζουνεράκη
https://www.youtube.com/watch?v=_wltvfo8ML4
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
