Led Balloon
Θα πας για μια – δυο μπύρες, μου λες και εγώ σου απαντώ πως πρόβλημα δεν έχω αρκεί να μην αργήσεις αν είναι να πας και το σκυλί μαζί.
Δεν είναι ότι ζηλεύω τη σχέση σας, αυτή την ιδιαίτερη χημεία που σας δένει σαν κόμπο ένα πράμα μα είναι που νοιάζομαι για το σκυλί πως δεν κάνει να τριγυρνάει με τις ώρες.
Παίρνω το άλλο το σκυλί, το μικρό και στρουμπουλό, το παραχαϊδευμένο και πάω να δω τη μάνα μου.
Τρώω, πίνω επιστρέφω στο σπίτι κάνω μπάνιο και ξαπλώνω καναπέ. Έχει ωραία ταινία στο Capital. Το μικρό σκυλί βολεύεται μια στο κεφάλι μου κοντά και μια στα πόδια μου. Κοιτάει συνεχώς γύρω γύρω. Ακούει ένα θόρυβο και πετάγεται σαν της σαμπάνιας τον φελλό μέχρι το μπαλκόνι. Διαπιστώνει ότι τον θόρυβο προκαλούν κάτι Ινδοί, περίπου πέντε με έξι άτομα, που περπατάνε όλοι μαζί στου δρόμου τη μέση σαν guest κυκλοφορίας γραμμή. Το μικρό σκυλί επιστρέφει με την ουρά στα σκέλια. Ανεβαίνει καναπέ, αναστενάζει, πιάνει μαξιλάρι. Του κάνω χώρο και του χαϊδεύω τα αφτιά. Μικρά βελούδινα αφτιά. Θα έρθουν όπου να ναι του λέω γλυκά, μα μου φαίνεται πως νευριάζει. Θα έπρεπε να ήταν ήδη εδώ, θα μου έλεγε αν μπορούσε να μιλήσει, μα δεν μπορεί.
Η ταινία τελειώνει, το ίδιο και τα πατατάκια. Το ίδιο και το αναψυκτικό. Τελειώνει και η υπομονή μου. Το ρολόι λέει έντεκα και μισή. Ναι ! Αυτό μιλάει και ας δεν έχει φωνή!
Δώδεκα παρά. Χτυπάει η πόρτα. Και ενώ έχω από ώρας το ζωνάρι μου λυμένο για καβγά, κοκκαλώνω. Χιλιάδες σκέψεις χοροπηδάνε μέσα στο μυαλό μου. Που είναι τα κλειδιά σου, για παράδειγμα. Μήπως έπαθε κάτι το σκυλί;
Ανοίγω σαν τρελή την πόρτα. Κοιτάω μια εσένα μια το σκυλί. Έχετε ένα χαμόγελο πιο μεγάλο από το πρόσωπο σας. Είσαι αναψοκοκκινισμένος από το περπάτημα και το σκυλί φοράει την πιο χαρούμενη του φάτσα.
Κοιτάω μια εσένα μια το σκυλί και μια το … Led balloon!
Φωνάζω και πηδώ ίσα με όπου φτάνω. Έχω μπαλόνι! Έχω μπαλόνι φωτεινό!
Πηδάμε πάνω κάτω με τα σκυλιά και οργώνουμε το δυάρι. Εσύ γελάς. Μου λες πως μ’ αγαπάς.
Και εγώ μάζεψα σε μια σακούλα τα νεύρα μου και τα πέταξα με μιας από τον τρίτο.
Και γελάω. Και γεμίζω φιλιά. Εσένα, τα σκυλιά, τη νύχτα…
Και όλα αυτά γιατί μου αγόρασες μπαλόνι φωτεινό.
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
