Το παραλήρημα ενός αθάνατου – Ελπίδα

Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/03/05/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1/

Ημερολόγιο, καταχώρηση: 35901, Ημερομηνία: 12-03-2019

Έχω κουραστεί να με χτυπάνε τα κύματα της ζωής, κρατιέμαι από μια σχεδία και απλά αντέχω. Κάθε νύχτα ονειρεύομαι πως το απαλό πέπλο του θανάτου θα αγκαλιάσει το σακατεμένο μου κορμί και θα με λυτρώσει. Δυστυχώς έχουν περάσει πάνω από τριακόσια χρόνια και το όνειρο μου παρέμεινε αυτό, ένα όνειρο. Όμως απόψε νομίζω πως είδα στεριά. Κάποιος μου είπε για μια γυναίκα που σπάει μάγια, ίσως με λυπηθεί και με λυτρώσει από το πέλαγος της μοναξιάς που ζω.

Η ελπίδα πήρε μορφή γενναίας πολεμίστριας επάνω σε ένα λαμπερό κατάλευκο άλογο και κάλπασε μέσα στην καρδιά μου. Η σκέψη πως θα ξαναδώ τα πρόσωπα σας, θα ακούσω το γέλιο σας και θα νιώσω την αγκαλιά σας, έφερε δάκρυα σε μάτια, μυαλό και ψυχή. Ψυχή και καρδιά παρέα με την ελπίδα στήσανε ξέφρενο χορό, τα γέλια και οι φωνές ξύπνησαν το κουρασμένο μυαλό, που τώρα έχει πάρει το λάστιχο και ανέβασε την πίεση του νερού όσο πιο πολύ μπορούσε, τους κατάβρεξε με μανία για να τους ησυχάσει. Το μυαλό, κουράστηκε, γνωρίζει πως δεν είναι η πρώτη φορά που μια ελπίδα παρακίνησε σώμα και καρδιά στον πρόωρο εορτασμό. Όμως κάθε φορά που η ελπίδα δεν μπορεί να παραδώσει όσα έταξε, το μυαλό πληγώνεται όσο κανείς. Έκανε πολλές φορές το λάθος να πιστέψει και πλήρωσε το τίμημα κάθε μια από αυτές.

Πλέον βρεγμένοι και απορημένοι κοιτάνε τον φίλο τους, απορούν γιατί δεν πήρε μέρος στον χορό και αυτός τους υπενθυμίζει πως το να ελπίζεις μπορεί να προκαλέσει τρομερό πόνο, πως έχει κλάψει πολύ και τα μάτια του έχουν στερέψει, τους λέει πως δεν θα αντέξει να πληγωθεί ξανά. Η Ελπίδα χαμογελαστή και γεμάτη νάζι τον πλησιάζει. Του κρατάει το χέρι και του θυμίζει πως ο πόνος που νιώθεις όταν πιστέψεις σε ένα όνειρο που δεν βγαίνει αληθινό, είναι σημάδι πως έχεις ζήσει. Όταν όμως πάψεις να πιστεύεις και κλείσεις την πόρτα στην Ελπίδα, έχεις ήδη πεθάνει, αλλά είναι ένας διαφορετικό τύπος θανάτου, πιο μοναχικός, σκοτεινός και τρομαχτικός, γιατί έχεις πεθάνει ενώ ακόμα ζεις.

Έτσι με αυτήν την κουβέντα το μυαλό δειλά-δειλά χώνεται στον χορό και αρχίζει να πιστεύει πως αυτό το όνειρο μπορεί να βγει ακόμα αληθινό. Μόλις οι πρώτες ζεστές αχτίνες του ηλίου χαϊδέψουν το πρόσωπό μου θα πάω να την βρω. Ίσως να είμαι τυχερός και αυτή να είναι η τελευταία καταχώριση στα ημερολόγια μου.

Γιώργος Χατζηκυριάκου

Διαβάστε το επόμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/03/21/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82/