Η μέρα που ξενέρωσα
Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εκείνη η συγκεκριμένη μέρα θυμάμαι.
Αν εξαιρέσω βέβαια μια ημιτελή φωλιά χελιδονιών που ανακάλυψα έκπληκτη στο μπαλκόνι μου το πρωινό καθώς έπαιρνα τον καφέ μου.
Δεν σου ζήτησα να συναντηθούμε, δεν σου έκανα νύξη πώς θέλω να μιλήσουμε, δεν ξύπνησα καμιά σου υποψία. Όλα ήταν ίδια.
Πέραν από τη χελιδονοφωλιά στο μπαλκόνι μου που χτιζόταν βέβαια.
Δεν σήκωσα το τηλέφωνο όταν κτυπούσε και δεν πέρασα από το σπίτι σου το βράδι και ας ήξερα πως θα με περίμενες.
Δεν απάντησα ούτε στα μηνύματα που έρχονταν απανωτά στα κοινωνικά δίκτυα που ήμουνα συνδεδεμένη.
Μόνο στο τελευταίο. Σου έστειλα Καλή συνέχεια. Και αλήθεια, το εννοούσα. Ήθελα να έχεις μια καλή πορεία στη ζωή.
Δεν ήθελα να αναλύσω τα θέλω μου που ποτέ δεν τα βρήκαν με τα δικά σου. Δεν είχα όρεξη για γκρίνιες και παράπονα.
Ή καλύτερα είχα πλέον βαρεθεί να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι. Δεν ήθελα να έρθουμε σε ρήξη άλλη μια φορά ακόμα.
Δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο εκείνη η μέρα.
Αν εξαιρέσουμε βέβαια εκείνη τη χελιδονοφωλιά που χτιζόταν από το πρωί στο μπαλκόνι μου.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
