Δε χρειαζόμαστε άλλους για να μας σώσουν

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό, όταν ακούτε για συναισθηματικούς ανθρώπους;

Μια κοινή απάντηση είναι ότι είναι πολύ αδύναμοι. Με άλλα λόγια, οι βαθιά συναισθηματικοί φαντάζουν προς τα έξω “ελαττωματικοί”. Μια “Αχίλλειος Πτέρνα” που δε χωρά στο μοντέρνο κόσμο.

Εγώ δε θα το έλεγα έτσι. Θα έλεγα ότι όσοι ανήκουμε στους βαθιά συναισθηματικούς, έχουμε έναν έντονο εσωτερικό κόσμο. Χορδές που πάλλονται με ένα βλέμμα, ένα τραγούδι, μια όμορφη χειρονομία.

Ένα από τα καλά στοιχεία των συναισθηματικών ανθρώπων είναι ότι έχουμε ανάγκη να συνδεόμαστε από καρδιάς με ανθρώπους σαν κι εμάς.

Με αυτό τον τρόπο, γεννιέται η ελπίδα ότι δεν είμαστε οι μόνοι που νιώθουμε έτσι.

Αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο “παρασιτικοί”, σε έναν κόσμο σκληρό και αδυσώπητο.

Για τίποτα στον κόσμο, δε θα ήθελα να αλλάξουμε. Δε θα ήθελα να σκληρύνουμε για χάρη της εικόνας. Σε έναν κόσμο που η απάθεια κι οι επιφανειακές σχέσεις, τείνουν να γίνουν ο κανόνας, ας είμαστε η εξαίρεση!

Δε χρειαζόμαστε άλλους για να μας σώσουν.

Οι άλλοι μας χρειάζονται για να σωθούν.

Εύη Μαυρογιάννη