Η πίστη πάντα θα ενέχει την απιστία
Του άπιστου Θωμά σήμερα. Γιορτάζει η πίστη αλλά θίγεται η απιστία. Δεν πιστεύουμε στα θαύματα, στον ίδιο μας τον εαυτό, στις σχέσεις μας με τους άλλους, στις αξίες της ζωής, στις αλλαγές γενικότερα, στη γέννηση της νέας ημέρας.
Δυσκολευόμαστε να δούμε αλήθειες ψυχής που διαφαίνονται πίσω από αραχνοΰφαντα πέπλα μυστηριωδών σιωπών και δισταγμών. Έχουμε μάθει να υπολογίζουμε μόνο τις χειροπιαστές όψεις της ματιάς, αφήνοντας ερμητικά κλειστά τα μάτια της καρδιάς και ας την επικαλούμαστε σε κάθε μας κουβέντα αγάπης. Βάζουμε κατάσαρκα πανοπλία προστατευτική, κόντρα στη φωτιά των συναισθημάτων, από φόβο μην καούμε ολοσχερώς και προκληθούν μη αναστρέψιμες βλάβες εντός μας. Διστάζουμε να πιστέψουμε, ν’ αφεθούμε σε μιαν αλήθεια που αντικρύζουμε, γιατί νομίζουμε πως εξωτερικά είναι ντυμένη με αμφιβολίες.
Πίστη, αγάπη, εμπιστοσύνη, ίδια κομμάτια αλυσίδας των αρετών, πλεγμένα σε περίτεχνο κόσμημα. Φοβόμαστε μήπως μας τα κλέψουν και τα κρύβουμε σε συρτάρια του χαρακτήρα μας ή τα φοράμε διστακτικά αποσκεπάζοντάς τα επιμελώς, κάτω από τα μανίκια επικαλυμμένης μας προσποίησης.
Για εκείνον που νιώθει και αντιλαμβάνεται στο έπακρον κάθε συναίσθημα – πόσω μάλλον αρνητικό – πάντα θα είναι αβάσταχτο το αίσθημα της απιστίας. Εμπεριέχει την στυγνή άρνηση, την ωμή προδοσία, την αμείλικτη αμφισβήτηση καταστάσεων, γεγονότων και δεδομένων. Μοιάζει σαν να στέκεσαι μόνος και γυμνός μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και κάποιοι να επιμένουν εντόνως και αμεταπείστως πως είσαι ντυμένος. Σε πονάει αυτή η τραγική διαπίστωση, σε διαλύει αυτή η επώδυνη πραγματικότητα.
Δύο επιλογές δίνονται εδώ: Ή υποχωρείς και αρνείσαι τα πάντα, με κίνδυνο να χάσεις τον εαυτό σου και να κερδίσεις εικονικά τους άλλους, προδίδοντας την δική σου πίστη σ’ εσένα τον ίδιο, ή εμμένεις στην άποψή σου, στη θέση σου και όσοι πιστοί παραμείνουν στο πλάϊ σου, θα είναι εκείνοι που παντός καιρού πραγματικά σε πιστεύουν. Εσύ θα υποστηρίζεις μέχρι τελευταίας ρανίδας όσα – μέχρι τώρα – ενστερνίζεσαι και για τα οποία αγόγγυστα συνεχίζεις να παλεύεις.
Στον έρωτα, στη φιλία, στην εργασία, στην αγάπη, στην ίδια τη ζωή !
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
