Η ζωή μου, το καταφύγιο μου

Όταν ο κόσμος γύρω μου φαντάζει σκοτεινός.
Όταν οι σκέψεις μου γίνονται κόμπος στο λαιμό μου
και μου κλέβουν την ανάσα.
Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις αποδεικνύονται «αδειανά πουκάμισα».
Όταν το εκκωφαντικό βουητό που ηχεί στ’ αυτιά μου δε λέει να σιγήσει,
τότε κάπως πρέπει να ξεφύγω.
Να πάω που;
Ποιος με περιμένει;

Εξαρτάται από το που βρίσκομαι.

Έχω σημαδέψει
ένα παγκάκι από πέτρινα σκαλοπάτια
στο αγαπημένο μου νησί.
Όταν νιώθω
ξένη ανάμεσα σε γνωστούς,
εκεί καταφεύγω.
Εμποδίζω τους εκκωφαντικούς θορύβους,
που με αναστατώνουν,
ακούγοντας δυνατά, μπαλάντες
και αφήνω τη μουσική να αγαλλιάσει την ψυχή μου,
να με αγκαλιάσει και να κολλήσει τα κομμάτια μου.
Επιτρέπω στον άνεμο να παρασύρει τα μαλλιά μου
και στη βροχή να ανακουφίσει τον πυρετό της καρδιάς μου.
Ατενίζω τον ορίζοντα, την αναστατωμένη θάλασσα·
πόσο μου μοιάζει, άραγε…
Σταγόνες του ωκεανού με πλησιάζουν
και προσφέρουν απλόχερα το λυτρωτικό τους, παγωμένο χάδι.
Κάθομαι εκεί,
παρέα με τα γλαροπούλια,
μέχρι να ξεχωρίσω όλα τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος,
μέχρι το σκοτάδι να απλωθεί παντού τριγύρω
και να αποφασίσω να πάρω τον δρόμο του γυρισμού.
Όχι, αφήστε με εκεί, λίγες στιγμές ακόμα…

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρίσκομαι πάντα
σ’ αυτό το «ολόδικο» μου μέρος…
Όταν θέλω να ξεσπάσω
και να ξεφύγω από τα όρια της πραγματικότητας,
υπάρχει ένας πιο σύντομος δρόμος
που βρίσκεται λίγα εκατοστά μακριά…
Αυτό το καταφύγιο είναι τα βιβλία.
Από πολύ μικρή
με θυμάμαι χωμένη σε ένα βιβλίο,
σκυμμένη,
να διαβάζω ώρες ολόκληρες
ιστορίες που άλλοτε με συνέπαιρναν
και άλλοτε μου ήταν παγερά αδιάφορες.
Ό,τι ξεκινούσα να διαβάζω, το τελείωνα πάντοτε.
Μου φαινόταν αδιανόητο, να αφήσω κεφάλαιο αδιάβαστο
όσο κι αν με κούραζαν μερικοί συγγραφείς.
Όταν έφτανα στην τελευταία σελίδα
με πλημμύριζε ένα αίσθημα νοσταλγίας.
Και τώρα τι θα διάβαζα;
Ευτυχώς για μένα,
ακόμα κι αν η γη σταματήσει να γυρίζει,
οι άνθρωποι θα εξακολουθούν
να αποτυπώνουν τις σκέψεις τους στο χαρτί,
να πλέκουν ιστορίες
και να δένουν ζωές
με νήματα αδιόρατα, σχεδόν αόρατα…

Οι τάσεις φυγής που αισθάνομαι
οφείλονται στις επιλογές μου.
Όταν ασφυκτιώ εξαιτίας τους,
όταν οι ερινύες μου υπενθυμίζουν
σαν «σωστές» κυρίες, τα λάθη μου,
είναι λογικό να θέλω να αποδράσω.
Ο σκοπός που θέτω,
από εδώ και στο εξής,
είναι να δημιουργήσω μια ζωή
από την οποία να μη θέλω να ξεφύγω.
Έχω ανάγκη να ξυπνάω
και να αντικρίζω γύρω μου
ανθρώπους και καταστάσεις
που δε με πνίγουν.
Στο χέρι μου είναι να αποδιώξω τις αρνητικές σκέψεις,
να αναπτύξω τα ταλέντα μου
και να ζήσω
τη ζωή που ονειρεύτηκα.

Την ευτυχία μας,
εμείς την οικοδομούμε
και λιθαράκι- λιθαράκι
ας φροντίσουμε το σπίτι της ψυχής μας
να έχει γερά θεμέλια.
Να μην είναι από άχυρο, θα τα παρασύρει ο άνεμος.
Ούτε από λάσπη, θα λιώσουν στην πρώτη καταιγίδα.
Από πέτρα να είναι,
πέτρα στιλπνή και φωτεινή σαν τις ελπίδες μας.

Ωραίες οι αποδράσεις μας,
μα αν συνεχίσουμε να αποφεύγουμε τα προβλήματα μας,
να τα «πετάμε» στο υποσυνείδητο μας,
-κάτω απ’ το χαλί της απάθειας-
αντί να τα λύνουμε,
τότε θα αναζητούμε συνέχεια τρόπους να ξεφεύγουμε.
Δεν παραβλέπω τίποτα πια,
ό,τι έρθει, καλοδεχούμενο.
Θα αντιμετωπίζω τις καταστάσεις
και δεν θα τις θάβω μέσα μου.
Σε λίγο καιρό
δε θα με νοιάζει αν το πέτρινο απάγκιο μου
γκρεμίστηκε…
Μ’ ένα βιβλίο συντροφιά,
θα παρατηρώ την αυγή
και με ένα χαμόγελο στα χείλη,
θα καλωσορίζω κάθε καινούργια μέρα.
Η ζωή μου θα γίνει το καταφύγιο μου.
Το δικό σου;

Φιλίνα Ιγνατιάδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *