Σάββατο, ο δικός μου σταθμός…

Σάββατο, ένα απόγευμα όπως όλα τα άλλα και όμως σήμερα θαρρείς υπάρχει κάτι διαφορετικό.
Μια περίεργη μελαγχολία, μια παράξενη σιωπή νιώθω να με σκεπάζει από αυτή την εκκωφαντική που σε τρομάζει.
Ξέρεις, εκείνες οι σιωπές που σε βυθίζουν στη σκέψη την επικίνδυνη, αυτή που σε οδηγεί σε αποφάσεις οριστικές και αμετάκλητες.
Αποφάσεις που σου αλλάζουν τη ζωή, τις οποίες όμως ποτέ πρίν δεν είχες το θάρρος να πάρεις μήτε καν να τις σκεφτείς.
Ένα τέτοιο απόγευμα λοιπόν σήμερα και αφορμή ούτε εγώ ξέρω ποια και τι. Ίσως ήρθε η στιγμή, η ώρα που ο κύκλος πρέπει να κλείσει για να γίνει το πέρασμα στο αύριο.
Έτσι γίνεται λένε συνήθως, αυτή είναι η διαδικασία λίγο πριν κλείσει γίνεται το βαθύ ταξίδι στο παρελθόν.
Τί έδωσα τι πήρα, τι έζησα και γνώρισα, πόσα κέρδισα ποσά έχασα.
Κάνω τον απολογισμό και τα μετράω από εδώ τα ζυγίζω από εκεί, το αποτέλεσμα;
Ένα φυσικά, έχασα!
Τί; Την ίδια μου τη ζωή! Χαμένα χρόνια και μαζί με αυτά και τον εαυτό μου. Που ήμουν εγώ μέσα σε όλο αυτό; Υπήρχα δεν υπήρχα, ζούσα δεν ζούσα, δεν ξέρω τελικά.
Ένα όμως είναι σίγουρο αγάπησα όσο δεν με αγάπησαν, έδωσα όσα είχα. Πίστεψα, συγχώρεσα και τσαλακώθηκα, με άφησα με έχασα. Ο κόσμος γύρω μου προχωρούσε, γέλαγε και ζούσε όμως εγώ κάπου στην αφάνεια στο πουθενά χαμένη. Δεν εγκατέλειψα, πεισματικά όργωσα τις κατακόμβες της ψυχής μου, αλώνισμα σπιθαμή προς σπιθαμή και με βρήκα κρυμμένη στο βάθος εκεί στα σκοτεινά, μαζεμένη και φοβισμένη.
Δεν έχει σημασία που και πως, το σημαντικό είναι πως με βρήκα
και τώρα πρέπει να με αγαπήσω ξανά. Δεν είναι δύσκολο θαρρώ, αφού υπάρχω όλα θα γίνουν
άλλωστε δεν έχω σκοπό να κρυφτώ και πάλι. Όχι, εδώ θα μείνω και ετούτη τη φορά ο πρωταγωνιστικός ρόλος θα είναι δικός μου.
Η ζωή χαμογελάει και εγώ έχω πλέον τη διάθεση να δώ και αυτό ήταν το παν, να με ψάξω και να θέλω να ζήσω σε έναν δρόμο στρωμένο από εμένα με τα χρώματα που θα επιλέξω εγώ και όχι κάποιοι άλλοι.
Δική μου η ζωή, δικές μου οι αποφάσεις και εάν χάσω θα είναι από επιλογές δικές μου.
Όμως εγώ δεν θα χαθώ ποτέ ξανά.

Στέλλα Α.