Καθώς διάβαζα την Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ και χανόμουν στις επιβλητικές σελίδες με τις ολοζώντανες περιγραφές, ξαφνικά συνάντησα την εξής φράση: «Κανένας δε θα είναι...
Έλεγα το “σ΄ αγαπώ” σε ραγισμένα παράθυρα και αδειανές κορνίζες. Σε γκρεμισμένους τοίχους και ξεσκισμένες από το χρόνο κουρτίνες, φώναζα μου λείπεις. Στ’ απόνερα πετούσα...
Χιονονιφάδες στόλισαν το έδαφος, όσο η βαρυχειμωνιά αγκάλιαζε τη φύση. Μια ψυχρή προσμονή και μια παγωμένη ελπίδα σχηματίστηκε στα σύννεφα. Το παραθύρι μου με χωρίζει...
Οι άνθρωποι δίνουν όσο περιμένουν ανταπόδοση. Αγαπούν όσο ακόμα εισπράττουν. Αν μπορείς να τους προσφέρεις στήριξη, χρήματα, αγαθά, τον εαυτό σου, μένουν κοντά σου. Κι...
Το 2020 δεν ήταν καλή χρονιά. Μετρήσαμε περισσότερα δάκρυα απ’ ότι γέλια, περισσότερες λύπες απ’ ότι χαρές, περισσότερα «όχι» απ’ ότι «θέλω». Μετρήσαμε το τέλος...
Ας μην ξημερώσει η μέρα που θα είσαι μακριά μου. Μη φωτίσει ο ήλιος το σκοτεινιασμένο μου ουρανό. Τα σύννεφα ας κρύψουν κάθε ίχνος ευτυχίας,...
Αγάπησέ με στα σκοτάδια μου. Όταν δεν αντέχω να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Όταν η λογική με εγκαταλείπει και το παρελθόν μου επιστρέφει...
Η μοναξιά τρύπωσε εντός μου. Η ψυχρή της αγκαλιά παγώνει τα σωθικά μου. Νόμιζα πως οι αγκαλιές ζεσταίνουν την ψυχή. Κάτι μου ξέφυγε μάλλον στην...
Διάβασα προχθές κάτι που με συγκλόνισε. Η αίσθηση, η αφή, η επαφή είναι μονάχα δική μας. Δε νιώθουμε τον άλλον, παρά μόνο το δέρμα μας,...
Θέλω να πετάξω. Να πετάξω από πάνω μου δεσμούς και έξεις. Να αποδεσμευτώ από τα λάθη που με στιγμάτισαν και να ξεχάσω όσα με μαστιγώνουν...
Πάνω σε ένα λεωφορείο χωρίς προορισμό. Σε τέσσερις τροχούς που γυρνούν ασταμάτητα τρέχοντας προς το άγνωστο. Προσπαθούν να το φτάσουν, να το αγγίξουν. Με παρασύρουν...
Κάθισα να γράψω. Μετά από καιρό, έβαλα τη μελαγχολική μουσική μου σαν υπόστρωμα της σκέψης μου και ξεχύθηκαν οι λέξεις μου. Είχα πολλά να γράψω....
Όλα μεγαλώνουν κι εμείς μικραίνουμε. Οι τηλεοράσεις, τα κινητά, οι καναπέδες. Τεράστια κουτιά φωτός μας κλέβουν τον ύπνο και κάποια όνειρα. Μας απομυζούν τη θετική...
Είναι μέρες που ξυπνάω χαρούμενη. Με μια γλυκιά υποψία χαμόγελου και ένα ίχνος ηλιαχτίδας να μου ζεσταίνει το άδειο μου κορμί. Μέρες φωτεινές ακόμα κι...
“Ρίσκαρε” μου φωνάζω. Υπερασπίσου τα αισθήματα σου σαν να μην ήτανε ποτέ δικά σου. Άνοιξε το παράθυρο κι άσε να μπει φως. Πόσο θα αντέχεις...
Πάνω στον κρύο τοίχο του δωματίου μου, ακριβώς απέναντι από το σκληρό κρεβάτι μου, έχω κρεμάσει μια κορνίζα. Δεν είναι διόλου ιδιαίτερη… Είναι απλή, λιτή...
Χωρίς εσένα είμαι σαν εκείνα τα ποιήματα. Τα άγραφτα, τα ανέμπνευστα, τα ημιτελή. Ένας μισοτελειωμένος στίχος ολάκερη μου η ύπαρξη. Μια ασταθής νότα μουσικής, η...
Πόση ζωή μας απομένει; Πόσα θέλω προλαβαίνουμε να εκπληρώσουμε; Κάθε που βραδιάζει με κατατρώει η αγωνία, σαν πεινασμένο, αδηφάγο κτήνος που καταναλώνει άπληστα την ελπίδα....
Κοιτάω με προσήλωση τη μορφή που σχηματίζει η αντανάκλαση μου στο επαργυρωμένο μέταλλο. Μια αυταπάτη το είδωλο μου. Μια φτηνή απομίμηση του «φαίνεσθαι» η εμφάνιση...
Θυμάμαι μια στιγμή μας τόσο ξεκάθαρα, σαν να τη βλέπω να περνά μπροστά απ’ τα βλέφαρά μου. Καθόσουν απέναντι μου και στίχο – στίχο με...
Ξαπλωμένη στον καναπέ ατενίζω έξω από το παράθυρο, όσο η αγαπημένη μου μουσική ηχεί στα ακουστικά και με ταξιδεύει. Ο ήλιος με τυφλώνει και στρέφω...
Άραγε σα’ ρθεις θα κελαηδούν το ίδιο τ’ αηδόνια; Ή με πένθιμους σκοπούς θα αναγγείλουν τον ερχομό σου; Θα διαφέρει το “φύγε” από το “έλα”;...
Μιλάνε για ιούς, γι αρρώστιες και νοσήματα. Εγώ γνωρίζω τον ιό της αγάπης μοναχά. Δεν καταστρέφει, δημιουργεί. Στην άγονη γη φύει καρπούς και αναπαράγει την...
Εγκλεισμός σε 4 τοίχους. Ένα αίσθημα αποπνικτικό η εκούσια φυλάκιση. Μια βραχνάδα οι σχέσεις που χάνονται σε καλώδια τηλεφώνων. Ο φόβος διάχυτος, ο πανικός δεδομένος....
Ένα κορίτσι στέκεται πίσω από ένα παράθυρο. Φορώντας λευκό μακρύ φόρεμα, σκορπά το βλέμμα της στον ορίζοντα. Περιμένει. Ίσως κάποιον, ίσως κάτι, ίσως τίποτα. Στέκει...