Τον καταλαβαίνεις τον άντρα που πληγώθηκε πολύ. Έχει βλέμμα υγρό και καρφωμένο στο κενό.
Η φλέβα στο μέτωπο προδίδει τις φορές που μετέτρεψε το δάκρυ σε χαμόγελο, γιατί δεν ήθελε να τον λυπούνται. Είναι άντρας βλέπεις. Και τα αρσενικά δεν κλαίνε. Μόνο πληγώνονται.
Έτσι πάει, τον δασκάλεψαν από μικρό. Έτσι και εκείνος. Έπνιγε τις κραυγές του. Μα το βράδυ γίνονταν λυγμοί, που τον έπνιγαν σαν έγερνε αποκαμωμένος ζητώντας παρηγοριά στην αγκαλιά του Μορφέα.
Μα τον πρόδωσε κι αυτός και έτσι έμενε ξάγρυπνος περιμένοντας να ξημερώσει.
Ήθελε τόσο να μιλήσει και να πει πόσο πονάει. Μα φοβάται. Φορές που νόμιζε πως είχε φίλους, μα αποδείχτηκαν απλοί ακροατές που χειροκρότησαν στο τέλος λες και παρακολούθησαν ένα έργο.
Ένα έργο που τους το αφηγούνταν, γιατί δεν ήταν η καθημερινότητα του αυτή. Τον ενοχλεί το φως της μέρας πολύ.
Βλέπεις διακρίνει πιο εύκολα τη μάσκα της υποκρισίας και τον τρομάζει η κακομουτσουνιά. Κάπου εκεί στο σούρουπο είναι η ώρα η δική του. Όταν ο ουρανός παίρνει τα χρώματα του δειλινού σιγά – σιγά.
Το χρώμα των ματιών της… Κάθεται στο παγκάκι που την πρωτοείδε και της μιλά. Της λέει πόσο άχαρη είναι η ζωή του πια. Πως όλα γύρω του μηχανικά κυλάνε και έχει πεθυμήσει την άνοιξη. Την άνοιξη του κορμιού της που τη θέση της την πήρε ο χειμώνας και η καταχνιά. Την ρωτάει γιατί. Γιατί τον άφησε μόνο να παλεύει. Της είπε φοβάται χωρίς εκείνη.
Την κοίταξε στα μάτια… “Δε θα πάω πουθενά. Δεν έχει παρακάτω. Μείνε, σε αγαπώ…”. Και εκείνη γέλασε. “Όλοι ίδιοι είστε”, του είπε. Έκλεισε την πόρτα πίσω της κι εκείνος έμεινε με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό. Η φλέβα στο μέτωπο άρχισε και πάλι να αχνόφαίνεται.
Πάνε δύο χρόνια από τότε. Και κάθε μέρα μια επανάληψη άχαρη, άχρωμη και κενή. “Δεν έχει παρακάτω”, ψιθύρισε. “Φοβάμαι χωρίς εσένα… Γύρνα σε αγαπώ.”
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
