Παράξενοι έρωτες
Παράξενοι έρωτες.
Μένουνε θαμμένοι κάτω από πέτρες και άμμο στην παραλία.
Μένουν κλεισμένοι σε ντουλάπια σε άδεια δωμάτια, σε άδεια συρτάρια.
Σε άδειες ψυχές.
Εντοιχισμένοι σε σώματα ορφανά.
Καρφωμένοι πίσω από κάδρα με ασφάλεια.
Ζούνε σκονισμένοι.
Άτολμοι..
Δειλοί..
Πεθαμένοι.
Οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που ανήκουνε.
Στον ουρανό.
Στη θάλασσα.
Στο νου.
Στην καρδιά.
Στον ήλιο..
Παράξενοι έρωτες..
Φοβήθηκαν να αφεθούν, να ζήσουν να χάσουν ή να κερδίσουν..
Την αγάπη.
Δεν τόλμησαν..
Δεν απογειώθηκαν.
Έσκισαν εκείνο το χαρτί με το
Σ’ αγαπώ στην χούφτα τους και το πετάξανε.
Προχώρησαν μόνοι.
Μέσα στην ερημιά του κόσμου τούτου.
Όταν όμως έρθει η άνοιξη..
Και λιώσει ο πάγος από κάτω..
Απλώνουν τα χέρια μισοπεθαμένοι
με ζαρωμένα μάτια από το κλάμα
και ζητάνε έναν σωτήρα.
Να τους βγάλει στον ήλιο..
Τα κοκκαλομένα από το κρύο κορμιά τους.
Και τότε αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ αργά.
Γιατί ο ήλιος τους ξέχασε και εκείνος..
Όπως ακριβώς εκείνοι όταν έπρεπε να ζήσουν στο φως, είχαν κάποτε γυρίσει την πλάτη τους στον ήλιο και ζούσαν στην σκιά του εαυτού τους.
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
