Αν ποτέ σταματήσεις να μ’ αγαπάς..

Αν ποτέ σου σταματήσεις να με αγαπάς, δεν θέλω να το μάθω.

Κράτησε το καλά κρυμμένο μέσα στις χαραμάδες του μυαλού σου, τύλιξε το επιδέξια σαν παλιό μυστικό και άφησε το να παλιώσει εκεί.

Δεν θέλω να το μάθω. Άσε με να πιστεύω πως είμαι η αιτία που ομορφαίνουν οι μέρες κι οι νύχτες σου, και πώς εγώ μόνο μπορώ να ιχνογραφίσω τις γραμμές των χειλιών σου τη στιγμή που χαμογελάς, γιατί μόνο εγώ ξέρω τι σε κάνει ευτυχισμένο.

Άσε με να ξεγελιέμαι από τα λάθη μου και να νομίζω πως αυτά συγχωρούνται, ενώ έχω δικαστεί από καιρό, και έχω καταδικαστεί να ζω στην ευτυχέστατη άγνοια μου.

Άσε με να ελπίζω πως μια μέρα, που δεν θα είναι σαν όλες τις άλλες, όλα τα όνειρά μας θα ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια μας, κι ένα από αυτά θα είμαι εγώ για σένα,

Όπως είσαι εσύ για μένα. Το όνειρό μου.

Μην μου πεις ποτέ πως δεν μ’αγαπάς πια, γιατί σε διαβεβαιώνω πως δεν είναι καλή ιδέα.

Θα με αφήσεις μισή τη στιγμή που πίστευα πως ήμουν επιτέλους ολόκληρη, και με μισή καρδιά δεν ζει κανείς.

Το ξέρεις αυτό. Μόνο, όταν δεν αντέχεις πια την ύπαρξη μου, όταν εχω γίνει πια πιο αφόρητη κι απο την ζέστη του Αυγούστου, όταν έχω μετουσιωθεί σε ενα βάρος που δυσχεραίνει τη ζωή σου, τότε μόνο, πιάσε μου απαλά το χέρι και αντίκρυσε με χωρίς να πεις λέξη.

Άσε με να σε φιλήσω, να κλέψω για τελευταία φορά λίγη ζωή από την ανάσα σου, όση ζωή θα μου ‘χει απομείνει για το γυρισμό, κι εγώ θα φύγω.

Αλίκη Κομνηνού