Τα ρούχα σου μου υπενθυμίζουν την απουσία σου

Στοιβαγμένα, σκόρπια,

κρεμασμένα,

κάποια διπλωμένα

κι άλλα ασιδέρωτα,

τα ρούχα σου

γεμίζουν

το γκρίζο δωμάτιο

με τα κλειστά παραθυρόφυλλα

και τους αδειανούς τοίχους.

Θαρρείς και μένουν φαντάσματα εκεί μέσα,

και φοβάται κανείς να περάσει το κατώφλι, να μπει.

Τόσα πολλά κι όμορφα ρούχα, δικά σου, ποτισμένα με το άρωμά σου,

το άρωμά του κορμιού σου,

το ακριβότερο και το πιο σπάνιο άρωμα απ’ όλα.

Δυό τρία σακάκια ακόμη έχουν τη μορφή σου, με τα μανίκια διπλωμένα επιδέξια, και τις τσέπες γεμάτες.

Τι ειρωνεία – το ρολόι σου να συνεχίζει να μετρά τις ώρες χωρίς εσένα

με τους δείκτες να κάνουν μάταιους

κύκλους

ξεμακραίνοντας όλο και πιο πολύ

ο χρόνος,

από την ύπαρξή σου.

Και το καπέλο που φορούσες τα καλοκαίρια, σε μια κρεμάστρα, στέκει αγέρωχο, ξεφτισμένο, ξεθωριασμένο, αγαπημένο

κατάδικο σου.

Θαρρείς και θα φτάσεις σε ανύποπτο χρόνο,

να δοκιμάσεις τα καλά σου παπούτσια και να λύσεις τα σφιχτοδεμένα

κορδόνια, να ΄ρθεις.

Να έρθεις σε παρακαλώ,

να γεμίσεις με τα εκκωφαντικά σου βήματα τον άδειο χώρο,

να ανοίξεις διάπλατα τις κουρτίνες

και να βάλεις τα καλά σου,

να χορέψουμε ανάμεσά από τις αχτίδες μαζί.

Αλίκη Κομνηνού