Μέτρημα το λένε…
Ανάμεσα μας, υπάρχουν άνθρωποι που μετρούν καθημερινά. Τον χρόνο που δεν φτάνει, τα χρήματα που δεν έχουν, τις αγάπες που τους πρόδωσαν, τους ανθρώπους που χάθηκαν.
Επιδίδονται σε μια απίστευτη κούρσα μετρήματος.
Κοιμούνται με τον λογαριασμό αγκαλιά και την επομένη αρχίζουν πάλι να μετρούν!
Κάτι χάνουν, κάτι κερδίζουν. Απίστευτη κούρσα!
Στο μεταξύ, η ζωή τρέχει και δεν υπολογίζει πως εκείνοι την αξιολογούν.
Οι άνθρωποι εναλλάσσονται σε αυτούς που περνούν, σε αυτούς που μένουν, σε αυτούς που φεύγουν…
Η αλήθεια είναι πως πάντα ελπίζουν.
Περιμένουν το αύριο που θα φέρει όλα αυτά που στερήθηκαν, ονειρεύονται και προγραμματίζουν το μέλλον.
Και ποιος είσαι εσύ φίλε μου που τα βάζεις όλα σε πρόγραμμα;
Και γιατί πιστεύεις άραγε πως το αύριο θα σε βρει εκεί να μετράς;
Η ζωή λοιπόν, κάπου κάνει μια παύση..
Θέλοντας και μη, σταματάς το μέτρημα.
Άλλωστε, αυτούς που δεν κάνουν πέρασμα, εκεί θα τους βρεις.
Πολλές φορές λοιπόν, αναγκάζεσαι να κόψεις ταχύτητα.
Σε αναγκάζουν τα γεγονότα, αυτά που ποτέ δεν υπολόγισες.
Πολλές φορές, όσο και αν αλλάξεις βάδισμα και ρυθμό, δεν μπορείς ποτέ να επιστρέψεις στον στίβο που είχες ταχθεί.
Πολλές φορές, εύχεσαι να μην είχες τρέξει…
Εύχεσαι να είχες σταματήσει να μετράς αυτά που δεν έχεις και να αθροίζεις μόνο αυτά που σε περιβάλουν.
Πολλές φορές, εύχεσαι και προσεύχεσαι μαζί. Βουλιάζεις, αρνείσαι.
Και τότε εγκλωβίζεσαι σε ένα διαφορετικό μέτρημα άθελα σου. Μετράς τι και ποιοι απομένουν!
Αν είσαι τυχερός, ο λογαριασμός τελειώνει γρήγορα.
Επιστρέφεις…
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από μια επιστροφή!
Όχι, από αυτές τις προσωρινές που σε κάνουν να ξεχνάς και να πάρεις ξανά φόρα.
Γραμμή εκκίνησης.
Πέρασες τον τερματισμό και ξεκινάς πάλι.
Σκύβεις και βλέπεις μόνο τους αριθμούς της αφετηρίας.
Επιστρέφεις!!
Αν λίγο καιρό πριν μου ΄λεγαν πως θα πανηγύριζα μια επιστροφή, θα γελούσα.
Βλέπεις, πίστευα πάντα πως οι επιστροφές είναι χαμένος χρόνος.
Καλώς μας ήρθες!
Μας έλειψες!
Μα πότε είναι αληθινό ένα καλωσόρισμα;
Όταν εκείνοι που ανοίγουν τα χέρια, σε έχουν αμφισβητήσει, σε έχουν επικροτήσει, σε έχουν κάνει να κλάψεις, να γελάσεις, να φωνάξεις, μα παραμένουν εκεί!
Και εσύ; αναρωτήθηκες ποτέ αν τους έχεις κάνει να νιώσουν το ίδιο;
Και γιατί άραγε παραμένουν;
Καλώς ήρθες!
Να ήξεραν πόσο ήθελες να το ακούσεις!
Δεν μπορεί, κάποιος το ‘ χε μαντέψει…
Πως αυτές οι δυο λέξεις, είναι ότι ήθελες να ακούσεις.
Κύκλους κάνουν οι άνθρωποι.
Περιστρέφονται γύρω τους και εντάσσονται σε αυτούς.
Κλείνουν μέσα τους ανθρώπους και «σπάνε» όταν θέλουν να απεγκλωβιστούν.
Και εσύ, έναν κύκλο έκλεισες και άνοιξες έναν άλλο!
Και τι υπέροχο! Ανοίγοντας, βρήκες τις ίδιες φάτσες στην γωνία να σε περιμένουν.
Και σε καλωσόρισαν και τους έλειψες και στο έδειξαν και σε στηρίζουν και.. επέστρεψες!
Ποτέ στο παρελθόν ένα «Καλώς όρισες» δεν είχε τόσο μεγάλη αξία.
Και εσύ, πως θα μπορέσεις να δείξεις πως επέστρεψες ο ίδιος, αλλά διαφορετικός συνάμα;
Και πόσο χαρούμενος είσαι για αυτό το «Μας έλειψες».
Έχει σημασία το όνομα τους;
Όχι, σημασία έχει μόνο η αγκαλιά που σου άνοιξαν!!
Ποτέ στο παρελθόν το «ευχαριστώ» δεν είχε μεγαλύτερη αξία!
«…Ο καθένας μπορεί να έρθει στη ζωή σου και να σου πει πόσο πολύ σε αγαπάει. Χρειάζεται κάποιος πραγματικά ιδιαίτερος για να μείνει στη ζωή σου και να σου δείξει πόσο πολύ σε αγαπάει.»
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
