Κι αν τύχει και δε σε ξαναδώ να ξέρεις ότι το γούσταρα όλο αυτό. Γούσταρα εσένα και την τρέλα που έχεις στο μάτι σου, αυτήν την αυτοπεποίθηση στο βλέμμα σου. Ξέρεις κάποιες στιγμές, εύχομαι η σιωπή μου να έκανε κρότο και να μπορούσες να την ερμηνεύσεις. Θα θελα να σου πω ¨δεν έχεις να πας πουθενά, θα ‘σαι καλύτερα εδώ, θα ‘σαι καλύτερα δίπλα μου¨. Δε θέλω να σε ονομάσω απλά ¨απωθημένο¨ υποτιμώντας την αξία που ‘χεις για μένα. Δεν μπορώ να σε βλέπω με άλλη. Το βλέμμα μου παγώνει.
Είναι λογικό, δεν ξέρεις και ίσως δεν μάθεις ποτέ πως νιώθω για σένα. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα έφερναν τα πάνω κάτω για να κλέψω λίγες στιγμές ακόμα μαζί σου. Δεν μπόρεσα από την αρχή αυτής της υπόθεσης να βάλω «φρένο» στον εαυτό μου. Ξέχασα τι σήμαινε το πρέπει. Κι όμως το θυμώσουν εσύ καλά. Είναι αργά για μας; Είναι νωρίς; Η ιστορία μας θα το δείξει.
Κι όσο εκείνη κυλά και μας φέρνει εξελίξεις, εγώ θα μένω στάσιμη, θα κοιτώ το κενό και θα χάνομαι σε κάθε μας άγγιγμα, σε κάθε φιλί, σε κάθε λέξη που είχα ανάγκη να σου πω όμως τελικά δείλιασα. Μαζί είχαμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι πραγματικά όμορφο, κάτι μοναδικό, μαζί μπορούσαμε να χαθούμε μέσα στα πιο τρελά μας όνειρα. Και το μαζί έδωσε τη θέση του, στην απώλεια. Αυτή που δεν θέλησα εξ αρχής να χωνέψω. Προσπαθώ να την ξεγελάσω, λέγοντας πως όλα θα αλλάξουν, πως θα έρθεις μόνος σου πίσω και θα κρατήσεις το χέρι μου ξανά. Έχεις ακόμα να μου δώσεις πολλά, έχω ακόμα κρυμμένο όλον τον κόσμο να σου δώσω. Δεν ξέρω αν θα βγει, μα έχω την απαιτούμενη θέληση να έρθεις πάλι κοντά μου.
Μα αν αυτό δεν συμβεί ποτέ; Θα γελάς δίπλα σε εκείνη που στο μόνο που πλεονεκτεί είναι ότι δεν είναι δειλή και σου μίλησε; Κι εγώ; Μένω εδώ να μετανιώνω και να εύχομαι να σε δω άλλη μία φορά, ίσως βρω το θάρρος, ίσως μπορέσω να σου πω πως μου έλειψες, πως οι μέρες μου δεν είναι ίδιες χωρίς εσένα και τα βράδια μου σκουπίζω τα μάτια μου στη σκέψη σου, ίσως σε διεκδικήσω από την αρχή… ή ίσως όχι. Αν ήθελες…ίσως ερχόσουν πρώτος!
Βαλέρια Γιώτη
