Και έτσι, έτσι απλά, δεν θέλω πια!
Όχι ότι δεν το ένιωθα καιρό τώρα. Ψέμματα θα ήταν να το αρνηθώ. Μα βλέπεις είναι που κουράστηκα να πρέπει να κατανοώ. Να δικαιολογώ την καθυστέρηση σου. Να πρέπει να δέχομαι στωικά την κάθε αναβολή σου.Βαρέθηκα να πρέπει να νομίζω πως όλα επιβάλλεται να γυρίζουν γύρω από εσένα. Μπούχτισα να χορταίνω με απουσίες κατάλαβες; Να τσαλακώνομαι για να χωράω. Και έτσι απλά δεν θέλω πια.
Πόσο δύναμη έχει το δεν θέλω να ήξερες. Είναι τόσο αληθινό και ντόμπρο. Και είμαι εγώ αυτή που θα στο πω. Και θα εξαφανίσει το κάθε δήθεν δεν μπορώ σου. Και ξέρεις γιατί; Το δεν μπορώ με δέσμευε, με έβαζε σε λίστα αναμονής, ίσως να είχα πάρει και άγραφο νουμέρακι. Ποιος ξέρει; Μα δεν θέλω και να μάθω όμως. Δεν θέλω άλλο να αγαπάω για δύο. Δεν θέλω άλλο να περνάνε οι νύχτες μου σε ατσαλάκωτα σεντόνια παρέα με προσμονή.
Το δεδομένο έπαψε να υφίσταται εδώ και θα φροντίσει να μη γίνει ζητούμενο. Γιατί δεν θα κλάψω μπροστά σου άλλη μια φορά εκλιπαρώντας ουσιαστικά για λίγη προσοχή. Όχι. Αυτό θα σε έκανε να φύγεις και να ξαναγυρίσεις πάλι με τον αέρα του νικητή. Σε έμαθα πια βλέπεις. Σε έμαθα καλά και θέλω να με αγαπήσω και δυστυχώς όταν αγαπάω πραγματικά δεν έχω χώρο για δύο μέσα στην καρδιά μου. Έξωση σου έκανα για ιδιοκατοίκηση και απλά. Τόσο απλά. Δεν θέλω πια.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη