Δεν φτιάχτηκαν όλοι οι ρόλοι για να ‘ναι επιτυχημένοι
Σε λένε Οδυσσέα.
Μα μάλλον, έζησες σε λάθος εποχή. Όνομα που βρήκαν να σου δώσουν!
Αργότερα έμαθες πως υπάρχουν πολλά που μπορείς να υποδυθείς σε ένα ρόλο. Εξαρτάται πάντα από το τι θέλεις να δείξεις. Υπάρχουν λοιπόν αυτά που δείχνεις και αυτά που αισθάνεσαι. Αυτά που πρέπει και αυτά που θέλεις.
Αυτά που φαίνονται και αυτά που πραγματικά ισχύουν.
Εσύ!
Μια παράσταση μόνος σου.
Σενάριο, μουσική, σκηνικά, κοστούμια, ρόλος, φώτα, ερμηνεία.
Πάμε!
Ετοιμάστηκες πολλές φορές να ανέβεις στην σκηνή, μα πάντα κάτι απρόοπτο ακύρωνε κάθε φορά την παράσταση.
Το ξημέρωμα σε έβρισκε σε μια γωνιά να θρηνείς για την χαμένη σου ευκαιρία.
Ποτέ δεν έκανες απολογισμό για τα στραβά που συνάντησες, για τον λόγο που συνέβησαν.
Εσύ δεν έστηνες την σχεδία σου, δεν ήταν για σένα η φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Μόλις σταματούσε το κουτσομπολιό της «αυλής» σου, σχεδίαζες καινούργια παράσταση.
Με κάθε λεπτομέρεια κάθε φορά. Γιατί ήσουν μοναδικός. Αυτό κρατούσες.
Φώτα, μουσική, πάμε!
Γεννήθηκες σε μια εποχή που όλα ήταν αγνά και οι άνθρωποι έτρεφαν ελπίδες για το μέλλον τους, αφού το έχτιζαν οι ίδιοι μέρα με την μέρα.
Παιδικά χρόνια ανέμελα. Φτωχικά όμως, γονείς που πάλευαν για τον επιούσιο.
Έτσι, τους έχανες συχνά με αφορμή αυτές τις υποχρεώσεις τους που φάνταζαν αναίτιες στα παιδικά σου μάτια.
Θα ήθελες να σου ‘χουν χαρίσει ένα αδελφό, μια αδελφή για αυτές τις περίεργες ώρες του σήμερα και του αύριο. Μα εκείνοι ήταν πολύ απασχολημένοι με το να δημιουργήσουν ένα καλύτερο κόσμο για σένα.
Έτσι, τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος σου έγινε καλύτερος, μα όχι εσύ!
Εσύ, δεν είχες κάποιον να μοιραστείς και αυτό σε έκλεινε καθημερινά όλο και περισσότερο στον εαυτό σου.
Έμαθες να δίνεις αξία στα λιγότερο σημαντικά, σε ένοιαζε μόνο να πάρεις και γύρευες ότι ικανοποιεί την σάρκα σου. Έψαχνες μια ζωή κορμιά με προδιαγραφές γυναικών σαν αυτές που ποζάρουν στα περιοδικά, αλλά χωρίς… «απαιτήσεις» για να μπορείς να αποφύγεις τον εγκλωβισμό σου.
Δεν ξέρω πως είχες πλάσει στα μυαλό σου τον έρωτα.
Λίγο σε ακουμπούσε η ιδέα του να νιώσεις, εσύ ζήταγες να πάρεις και μόνο.
Πέρασε πάλι ο καιρός, άρχισες να βαριέσαι την καθημερινότητα χωρίς ουσία.
Ήθελες να δημιουργήσεις, Θεέ και Κύριε, ναι ήθελες ένα παιδί για να το δεις να πράττει όσα εσύ δεν κατάφερες!
Άλλη πλάνη και αυτή!
Έτσι επιπόλαια λοιπόν, βρήκες εκείνη την γυναίκα που θα έπαιζε τον ρόλο της μάνας του παιδιού σου ή του γιού σου καλύτερα.
Συγχαρητήρια, παρά όλες τις ανατροπές τα κατάφερες!
Σου στοίχισε βέβαια λίγο παραπάνω, το κατάλαβες από τον λογαριασμό που σου ‘ρθε στο τέλος.
Λογαριασμό! Σάμπως τον υπολόγιζες;
Δεν ήταν λίγες φορές που βρέθηκες να μετράς ότι σου ’χει απομείνει για να συνεχίσεις.
Όλοι γύρω σου σε κατηγόρησαν για ότι δεν έδωσες.
Ποτέ όμως δεν κατάλαβαν ότι δεν είχες.
Πώς να εξηγήσεις την κατάρρευση του μυαλού σου;
Αυτό δεν σου επέτρεψε να συνεχίσεις όπως εσύ θα ήθελες. Για τους άλλους άλλωστε ποτέ δεν σε ένοιαξε.
Εσύ δεν είχες, αυτοί ήθελαν να πάρουν αυτά που δεν είχες και κάπως έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Μουσική, φώτα πάμε!
Άλλη μια παράσταση που καλείσαι να δώσεις.
Με μόνο συντελεστή και πρωταγωνιστή εσένα.
Μόνο που αυτή την φορά, έπρεπε να πετύχει.
Τα σχεδίασες όλα τέλεια, άλλωστε στα τόσα χρόνια είχες βρει και εσύ μια Πηνελόπη να σε περιμένει. Η αγκαλιά της ήταν μονόδρομος και η μόνη σανίδα σωτηρίας. Έβαλες μπρος όλη σου την μαεστρία και τα κατάφερες. Το σκηνικό στήθηκε με επιτυχία. Ο κόσμος που κατέκλυσε την αίθουσα έμοιαζε ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.
Σε καμάρωναν όλοι. Ακόμα και οι δικοί σου άνθρωποι.
Μπράβο!
Συγχαρητήρια που κατάφερες να πουλήσεις τον εαυτό σου άλλη μία φορά.
Γιατί που να τολμήσεις να μιλήσεις για το κενό του μυαλού και της ψυχής σου.
Που να τολμήσεις να αναφέρεις ότι η Πηνελόπη δεν ήταν ο σκοπός σου, αλλά ότι έμεινε για να πιαστείς.
Κάποιοι ξέρεις, αρκούνται σε αυτό και συνεχίζουν.
Εσένα δεν σου φτάνει. Πουλάς τον εαυτό σου κάθε μέρα. Ψάχνεις το άπιαστο που η ζωή κάποια στιγμή σου πέταξε στα πόδια σου.
Ο προορισμός και τα απάνεμα λιμάνια δεν είναι για σένα.
Μα το κουφάρι σου έχει πολλές εγκοπές για να κρυφτείς και αυτό φτάνει.
Κατά βάθος, την παράσταση δεν την ετοίμαζες για την Πηνελόπη και πάντα ήξερες πως δεν μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Μα δεν ήθελες να πετάξεις την ευκαιρία να νιώσεις πάλι την σάρκα σου να δονείται.
Η μήπως δεν είναι μόνο αυτό. Μήπως δεν αντέχεις στην ιδέα πως κάποιος άλλος εκεί έξω ετοιμάζεται να δώσει την δική του παράσταση χωρίς εσένα;
Άντε να εξηγήσεις τώρα που τα φώτα έσβησαν, πως η παράσταση στήθηκε για να στηθεί. Ότι δεν είσαι αυτός που επέλεξες να είσαι.
Ότι δεν επέλεξες αυτά που έζησες.
Ότι ήθελες να ταξιδέψεις πρώτα με το μυαλό σου και μετά με το κορμί .
Ότι η Πηνελόπη γεννήθηκε για να περιμένει, αλλά όχι εσένα και ας σε λένε Οδυσσέα.
Καμιά φορά δεν είναι κακό να σβήνουν τα φώτα και εσύ να μένεις πάνω στην σκηνή σε στάση εμβρύου.
Αρκεί ο θρήνος σου να είναι σιωπηλός και ουσιαστικός και όχι για να προσελκύσει τα βλέμματα, όχι για να σε αναζητήσουν.
Να ‘χεις την επιλογή να αφήσεις κάτι αναμμένο στην ψυχή σου και όταν σηκώσεις τα μάτια να το δεις ακόμα και αν λείπει.
Δεν φτιάχτηκαν όλοι οι ρόλοι για να ‘ναι επιτυχημένοι!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
