Περίπατος σε μια παράξενη γη
Μέσα στα φώτα της κίτρινης πόλης πνίγομαι.
Στου αέρα το μελαγχολικό ψίθυρο πνίγομαι.
Με των καταπράσινων φύλλων το σαγηνευτικό θρόισμα
γελιέμαι και νομίζω πως μου μιλά
το φως του ονείρου που είδα εκείνον τον Σεπτέμβρη,
τα ρούχα της μπουγάδας που βυθίζονταν
και οι χορδές της άρπας που έπαιρναν
το σχήμα αγριολούλουδου που ανθίζει,
λευκών πνοών που φουσκώνανε στον ουρανό,
πουλιού που πετά.
Στην ελπίδα μου μέσα πνίγομαι.
Τι να ελπίσω άραγε; Τι απ’ όλα να ευχηθώ;
Ο παππούς στο περίπτερο με το θλιμμένο πρόσωπο
και τα μεγάλα μάτια, μου φωνάζει.
Ο σκουπιδιάρης στο δρόμο νοήματα μου κάνει
και στον ουρανό πότε πότε κοιτάζει με λαχτάρα.
Και σήμερα ο Ήλιος σκορπά τις ακτίνες του απτόητος,
πάντα σταθερός στις κινήσεις του,
αποφασισμένος να ζει, αποφασισμένος να θερμαίνει
την παγωμένη μας σκέψη.
Κι’ όμως κάποιος μου είπε
πως θα τον δω να σβήνει κάποτε
μετά από μια εκκωφαντική έκρηξη.
Μου είπε πως κι εγώ θα χαθώ
και πως όλοι θα γίνουμε κόκκοι αμμουδιάς,
σε μια παραλία δίχως θάλασσα.
Δεν το πιστεύω.
Πίνω το καυτό μου τσάι
και φράζω την είσοδο των αισθήσεων μου
σε οποιονδήποτε μιλά
χωρίς να πιστεύει στη φλόγα και την δύναμη της καρδιάς του.
Βλέπω τα αστέρια το βράδυ,
τη σελήνη που χορεύει
τον παλιό ινδιάνικο χορό της αρμονίας
και τραγουδώ για το σύμπαν.
Τραγουδώ για τους κόκκινους κόκκους της αγάπης,
τους μπλε κόκκους της ελπίδας,
τους διάφανους κόκκους της αμμουδιάς.
Σε μια παραλία δίχως θάλασσα…
Ζωή Δελιακίδου
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
