Τότε..
Αν με ρωτήσεις, θα ξαναγύρναγες στα χρόνια του σχολείου. Όχι θα σου έλεγα. Όμως αν η επόμενη ερώτηση σου ήταν που θα επέστρεφες, θα είχα απάντηση να σου δώσω. Σε εκείνο τον καιρό που ήμουν φοιτήτρια. Κάτι το οποίο θα στο έλεγα με το χέρι στην καρδιά.
Μιλώντας για αρκετά χρόνια πλέον πίσω, μπορώ να σου πω πως αυτοί που μου έλεγαν τότε ως μεγαλύτεροι, είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια, να τα ζήσεις, είχαν δίκιο. Όμορφες εποχές. Εκείνες που το άγχος σου ήταν ανάμεσα στο καλά τόσο πρωί βρήκαν να βάλουν την παράδοση και στο πότε είπαμε δίνουμε το μάθημα. Κι αυτά ερωτήματα για τα μάτια του κόσμου. Γιατί εύκολα η απάντηση βρισκόταν, στο πάμε καλύτερα για κανένα καφέ. Κάτι που σκέφτεσαι πλέον και γελάς.
Από την άλλη θυμάσαι, μια νουθεσία που σου είχαν προσφέρει οι μεγαλύτεροι στην αρχή εκείνης της εποχής. Ανθρώπους θα γνωρίσεις πολλούς, παρέες θα αλλάξεις αρκετές φορές. Κάποιοι θα μείνουν και άλλοι θα φύγουν. Έτσι κι έγινε. Υπήρξαν εκείνοι που τους κρατάς πια στο μυαλό σου με τις αναμνήσεις του τότε, αν και χαθήκατε μετέπειτα. Αλλά υπάρχουν και οι φιλίες οι μετρημένες που έμειναν.
Οι οποίες έχουν συνεχιστεί στην ζωή σου και δεν έχουν μείνει στα φοιτητικά έδρανα. Αυτές που πλέον τις μοιράζεσαι μεγαλώνοντας, θυμούμενοι πότε πότε εκείνα τα χρόνια.
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
