Ξυπνώ, βλέπω τον Ήλιο να λάμπει. Δύο αχτίδες διαπερνούν την κουρτίνα του δωματίου μου και χαϊδεύουν τρυφερά το μάγουλό μου. Δεν είμαι σε θέση να χαρώ ακόμη. Δεν ξεχωρίζω αν είναι πρωί ή μεσημέρι. Ήταν βαθύς ο ύπνος. Βαθύς που ξεκουράζει χωρίς όνειρα που σε τρομάζουν. Τι ανακούφιση!
Σήμερα η μέρα μου χαμογελά! Σηκώνομαι, κοιτάζομαι στον καθρέφτη στα γρήγορα και ρίχνω δροσερό νερό στο πρόσωπό μου. Είναι μια στιγμή που συνειδητοποιώ ότι το όμορφο συναίσθημα της χαράς με έχει πλημμυρίσει. Ναι, είναι όλα όμορφα κι εγώ αγκαλιά με το φως. Δεν έχω ηλικία, είμαι μόνο ενέργεια. Κι όλα τριγύρω μου μοιάζουν να είναι λουλούδια της Άνοιξης που δίνουν ζωή. Ένα ακόμη ξεκίνημα!
Αυτές είναι οι ημέρες που ξαναγιεννιέμαι και που με αγάπη και αθωότητα σαν το βρέφος αντικρύζω τον κόσμο. Με όρεξη και μία ανεξήγητη δύναμη βαδίζω τον δρόμο της ζωής. Εκείνες τις ευλογημένες ημέρες είναι που βλέπω τις προσδοκίες μου να μετασχηματίζονται σε δυνατές υποσχέσεις.
Ζωή Δελιακίδου
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
