Ένα τραγούδι
Ένα τραγούδι, το τραγούδι μας, σα φυτίλι, που μόλις άναψε, έβαλε φωτιά στη μπαρουταποθήκη του μυαλού μου γεμάτη από αναμνήσεις. Εικόνες, φιλιά, αγκαλιές, σκόρπια λόγια με κατακλύζουν.
Θυμάμαι την πρώτη εκείνη φορά που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Πέρασες από δίπλα μου, αγγίζοντάς με τόσο ανεπαίσθητα, τόσο φευγαλέα. Το άρωμά σου με μέθυσε, η ανάσα σου με έκαψε, όταν ταξίδεψε στο λαιμό μου. Στράφηκα προς το μέρος σου και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Είδα φουρτούνα στη θάλασσα των ματιών σου, μα άφησα να παρασυρθώ στη δίνη που με κύκλωσε. Σανίδα σωτηρίας τα χείλη σου, απάνεμο λιμάνι η αγκαλιά σου. Έτσι νόμιζα. Δεν έβλεπα τα κύματα που σιγά σιγά ορθώνονταν γύρω μου προσπαθώντας να με βουλιάξουν. Βρέθηκα να κολυμπώ κόντρα σε ρεύματα δυνατά και να παλεύω με Σκύλλες και με Χάρυβδες. Δεν άντεξα.
Η πολυκαιρισμένη από τα ‘ταξίδια’ σου σανίδα που μου πρόσφερες δεν κατάφερε να με κρατά στην επιφάνεια όταν το χρειαζόμουν. Το απάνεμο και ασφαλές λιμάνι σου έγινε πέλαγο βαθύ που φούσκωνε συχνά πλέον και με βασάνιζε. Έφυγα. Κι έμειναν να μου θυμίζουν τη ‘φουσκωθαλασσιά’ σου κάποιες μελωδίες,…
Ένα τραγούδι, το τραγούδι μας.
Λίνα Κατσίκα