Όταν ο ουρανός δεν άντεξε τόσο γαλάζιο, το χάρισε στα μάτια σου!
Με ρωτούσαν οι νεράιδες για σένα.. Τους απαντούσα δεν σε ξέρω.
Με ρωτούσαν τα αστέρια για την λάμψη σου.. Τους έλεγα δεν σε έχω δει ποτέ.
Με ρώτησε η θάλασσα ένα απόγευμα για τα μάτια σου.. Της τραγούδησα ότι σε έχω δει μονάχα όταν κοιμάσαι.
Με ρωτούσαν τα αηδόνια για την φωνή σου.. Τους ψιθύρισα πως ποτέ δεν έχω ακούσει την λαλιά σου. Ήρθε δειλά και η ομορφιά..
Με ρώτησε εάν την φτάνεις ή την ξεπερνάς.. Της είπα να κρυφτεί να μην ντραπεί όταν σε δει.
Τέλος ήρθε και η αγάπη.. Με κοιτάει γελώντας.. Την ξέρεις; Με ρωτάει..
Την ξέρω απαντάω.. Είναι ευτυχώς πολύ μικρός ετούτος ο κόσμος για να την κρύψεις μέσα του.
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
