Δύο μέρες μόνο… Να σε κρατάω αγκαλιά. Δύο μέρες μόνο…
Σ’ένα ταξίδι αστραπή. Για λίγο μόνο…
Τόσο ήθελε!
Δύο μέρες, μια νύχτα! Μια στιγμή δική τους. Στο τώρα τους.
Αγκαλιασμένοι, αφημένη στην αγκαλιά του, ανυπεράσπιστη.
Ένα νυχτερινό ταξίδι στη φλέβα του έρωτα. Να γεμίζει τα χείλη της με φιλιά μιας πεταλούδας.
Μόνη περπατούσε στους δρόμους. Ένιωθε σταγόνες βροχής στο πρόσωπο της. Μα ο ουρανός καθαρός, δεν ήταν βροχή, άλλωστε δεν την φοβόταν την βροχή.
Σταγόνες δακρύων ήταν, δάκρυα του φεγγαριού που ήρθαν και μπλέχτηκαν με τα δικά της δάκρυα.
Γιατί εκείνη τη νύχτα πονούσε…
Πονούσε από τα σημάδια του, που άφησε εκείνη τη νύχτα που ήταν μαζί.
Την νύχτα που χάθηκε στην αγκαλιά του, στα μάτια του, στο χαμόγελο του.
Πόσο όμορφα ένιωθε… Μια φυγή στο χρόνο…
Έφερε το χέρι της στο λαιμό, πονάνε πολύ, όχι για τα σημάδια, αλλά για όλα όσα έγιναν εκείνη τη νύχτα.
Ίσως για τελευταία φορά…
Το φεγγάρι στέγνωσε, τα δάκρυα σταμάτησαν, δεν πονούσε πια.
Έφερε το χέρι ξανά στο λαιμό.
Ήταν εκεί, τον ένιωθε.
Περπάτησε μέχρι την θάλασσα.
Ανταμώθηκαν για τελευταία φορά κάτω από το φως του φεγγαριού. Ήξερε ότι ο Θεός τους έστειλε μέχρι εκεί για ν’ ανταμωθούν.
Έσκυψε να πάρει το τελευταίο φιλί…
Εκείνος απλά της ψιθύρισε “Να σαι πάντα καλά “
Αυτή συνέχισε σ’ένα ταξίδι αστραπή… Για τόσο μόνο…
Δυο μέρες μόνο…
Σωτηρούλα Τζιαμπούρη
