Don’t be a d**k ρε!

Είμαι στα φανάρια. Στο κόκκινο συγκεκριμένα. Λίγα μόλις λεπτά από το σπίτι μου μακριά. Από το κάστρο μου όπως συνηθίζω να το αποκαλώ. Γιατί εκεί μέσα εκτός από το σώμα μου, βρίσκουν καταφύγιο οι δυνάμεις, οι σκέψεις και τα όνειρα μου.

Είμαι στα φανάρια. Στο κόκκινο συγκεκριμένα. Μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλεία. Και δεν θέλω τίποτα περισσότερο από το να φτάσω σπίτι μου. Παρατηρώ την κίνηση γύρω μου. Καπνίζω και έχω τη μουσική χαμηλά. Ίσα που να μουρμουρίζει. Κάνουν ήδη αρκετό θόρυβο οι σκέψεις μου.

Μια μεγάλου κυβισμού μηχανή έρχεται και σταματάει μπροστά μου. Λίγο πίσω από τα φανάρια.

Μια τεράστια μαύρη μηχανή με δερμάτινα καθίσματα και τιμόνι σαν λαγού αυτιά. Μεγάλα πεταχτά αυτιά που γέρνουν προς τα μέσα. Έτσι φαντάζει στα μάτια μου το τιμόνι της εν λόγω μηχανής. Και σαν γυναίκα που είμαι θαρρώ πως έχω το ακαταλόγιστο όσον αφορά φαντασίας θέματα.

Παρατηρώ με βλέμμα εξονυχιστικό. Τα καθίσματα πρέπει να είναι πολύ αναπαυτικά λέω από μέσα μου. Με κάνω εικόνα και με βλέπω στο πίσω κάθισμα να φοράω δερμάτινα στενά ρούχα και τα μαλλιά μου να ανεμίζουν από το σημείο που τους επιτρέπει το κράνος και μετά. Ήδη ένα άρωμα ελευθερίας γεμίζει τα ρουθούνια μου. Γιατί αυτό το άρωμα το έχω στο μυαλό μου δίπλα ακριβώς από μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Ένα μπουκαλάκι με άρωμα ελευθερίας. Ίσως το πιο ακριβό από όλα του κόσμου τα αρώματα.

Το μάτι μου σκοντάφτει πάνω στο δερμάτινο τζάκετ του οδηγού. Στο τζάκετ επάνω υπάρχουν διάσπαρτα εδώ και εκεί σταμπομηνύματα.

Ξεχωρίζω ένα που είναι στη μεριά που μπορώ πιο άνετα να εστιάσω.

Don’t be a d**k λέει το σταμπομηνύμα και κάνει τα χείλη μου να ανεβούν μέχρι τα αφτιά. Η διάθεση μου αλλάζει. Γίνεται χέρι που κρατάει μαύρη μπογιά σε σπρέι και γράφει στους τοίχους μιας πόλης ολόκληρης Don’t be a D..k! Γράφει χωρίς σταματημό. Ένα απόγευμα Δευτέρας που η πόλη σφύζει από ζωή και είναι φθινόπωρο κοντά πέντε και μισή και η νύχτα έχει απλώσει τα πέπλα της γιατί έτσι απαιτεί η εποχή αυτή. Κοντά στις πέντε και μισή να είναι πίσσα το σκοτάδι. Γράφει λοιπόν το δεξί μου χέρι με το λεπτό μαύρο κομποσκοίνι επάνω αδιάκοπα και αφιερώνει το μήνυμα σε όλους ανεξαιρέτως. Γνωστούς και αγνώστους. Don’t be a d**k !

Η ζωή μας δυστυχώς έχει γεμίσει από d**ks! Είναι τόσοι πολλοί και τόσο εύκολο να τους συναντήσεις πολλάκις μέσα στη μέρα σου. Είναι ο τύπος που κάνει πως δεν σε βλέπει και σου κόβει το δρόμο για να περάσει αυτός, είναι η κυρία η χαμηλοβλεπούσα που σου κλέβει τη θέση στο ταμείο της υπεραγοράς, είναι το αφεντικό που σου κάνει παρατήρηση αντί για καλημέρα, είναι η γειτόνισσα που άφησε πάλι το σκυλί έξω όλο το βράδι παρόλο το κρύο. Είναι η μάνα που δεν δίνει σημασία στο παιδί που θέλει να της απαγγείλει το ποίημα, είναι ο μπαμπάς που δεν μιλάει πια με τη μαμά, είναι το αγόρι που πλήγωσε το κορίτσι και είναι και ένα όνειρο που έμεινε μισό γιατί κάποιος δεν βρήκε τα κότσια ποτέ να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Είμαι στα φανάρια. Στο κόκκινο συγκεκριμένα. Λίγα μόλις λεπτά από το σπίτι μου μακριά. Πράσινο. Πατάω γκάζι. “Dont be a d**k ρεεε!” Μια κραυγή. Δική μου. Μέσα από ένα αμάξι που κυλάει προς το κάστρο του… ένα απόγευμα Δευτέρας μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά.

Ιωάννα Πιτσιλλή 

Πηγή: https://myshortandtallstories.blogspot.gr/2018/04/dont-be-dk.html?spref=fb

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *