Ούτε ερωτευόμαστε τον ίδιο άνθρωπο δύο φορές.
Για αυτό μην επιστρέφετε σε κάποιον άνθρωπο, να του ταράξετε την ήδη ταλαιπωρημένη καρδιά του, λέγοντας όλα αυτά τα κλισέ περί αδαμάντινου χαρακτήρα και μοναδικότητας του.
Δεν μεσολάβησε κάποια μεταμόσχευση εγκεφάλου σας, οπότε να υποθέσουμε οτι θυμάστε καλά.
Θυμάστε;
Τώρα γιατί του γράφετε όλα αυτά τα ρομαντικά μηνύματα, τα περί αγάπης και έρωτα όταν κάποτε θέλατε διερμηνέα να καταλάβετε τα ” Σ αγαπώ” του;
Μην γυρίζετε. Είναι τουλάχιστον αστείο. Αναξιοπρεπές.
Τα λάθη όταν δήθεν, τα αναγνωρίζετε από ανασφάλεια, επειδή πυκνώσανε τα άσπρα μαλλάκια, φούσκωσε η κοιλίτσα και αντί για τα μπαράκια φλερτάρετε με την γιατρό σας τότε αυτό δεν λέγεται αναγνώριση. Λέγεται σχέδιο περίθαλψης σας.
Δεν μετανιώσετε. Παραδεχτείτε το.
Απλά στην πορεία της ζωής σας δεν βρήκατε κάποια άλλη να σας αγαπήσει ΕΣΑΣ έτσι.
Να ανεχτεί τις παραξενιές σας.Να συγχωράει τις αμαρτίες σας. Να σας προσέχει σαν μωρό. Να είναι κερί αναμμένο στην ζωή σας.
Ήταν καλά τότε, όταν με περίσσιο καμάρι είπατε εσείς το τέλος και ανακουφισμένος προχωρήσατε παρακάτω σε ότι σας περίμενε στην γωνία.
Με μαθηματική ακρίβεια η γωνια μύριζε από το άρωμα της επόμενης.
Ούτε μόνοι σας θέλατε να μείνετε ούτε σας έπεσε πολύ βαρύ το πάπλωμα. Αυτά ξεχάστε τα.
Το μεταπτυχιακό “Είμαι πολύ λίγος για σένα” και “Θέλω να μείνω μόνος μου να σκεφτώ” δεν πείθουν ούτε πεντάχρονο σε νηπιαγωγείο.
Σίγουρα, έχουν ονοματεπώνυμο, μακρύ μαλλί και λέγονται “Μωρό σας”.
Τώρα λοιπόν μην χαραμίζετε άδικα μονάδες και SMS. Κρατήστε τα.
Δεν είσαστε μόνο εσείς απόφοιτοι της μεγάλης σχολής Βασιλάκης Καΐλας.
Είμαστε και εμείς με διδακτορικό και τώρα πιά μπορούμε να σας πούμε ενα μεγάλο :
Ας Προσέχατε για να είχατε!
Γιατί πολύ απλά κάναμε και εμείς ιδιαίτερα και περάσαμε με επιτυχία στις εξετάσεις.
Δεν μετανιώσατε.
Μόνοι μείνατε!
Δεν λέει πια διαθέσιμος. Λέει διαβασμένος.
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
