Πόσο σ’ αγαπώ
Πόσο σ αγαπώ!
Ιθάκη της καρδιάς μου!
στο πέλαγος των αισθήσεων σου κολυμπάω.
Σαν ναυαγός σε ταξίδι Οδύσσειας.
«Σειρήνες» προσπερνάω
Κλειδώνω τα θέλω μου σ’εσένα,
λιμάνι και άγκυρα να δέσω, χίλια σ αγαπώ..
Πόσο σ αγαπώ!
Σαν προσευχή του πονεμένου. σαν αγιοκέρι μέσα στο λύχνο της ψυχής!
Πόσο σ αγαπώ!
Σαν χείλη διψασμένα,που αποζητούν μέσα στην έρημο μια όαση και καταιγίδα.
Αγρίμι ο πόθος μου τις νύχτες,και η οσμή σου το μαύρο πέπλο του μυαλού μου γρατζουνάει.
Πόσο σ αγαπώ!
Σαν νοσταλγία με λυγμό όταν με πόνο την τρυπάει η λήθη στης λησμονιάς σκοπό.
Πόσο σ αγαπώ!
Όπως οι πεταλούδες την γύρη από τα άνθη οι μέλισσες απ τους κάλυκες μέθη σαν παίρνουν για να την κάνουνε βασιλικό πολτό.
Πόσο σ αγαπώ!
Όσο τα άστρα, το φεγγάρι η πούλια τον αυγερινό!
Πόσο σ αγαπώ!
Όπως η λάβα το ηφαίστειο, που εκρήξεις και φωτιά αναπνέει τυφώνας ανάσες σαν σε πνίγουν και αέρα θέλεις δυνατό.
Πόσο σ αγαπώ!!
Σαν το νερό αθανασίας απ της Στύγας ύδωρ, σε κύπελλο κεχριμπαρένιο μέσα των Θεών.
Σαν αμβροσία των αγγέλων σαν νέκταρ που μεθάει ηδονικό.
Πόσο σ αγαπώ!
Σαν άγια εικόνα τρισμακάριστη, που βέβηλοι την κλέψανε από του ουρανού το εκκλησάκι ιερό.
Σαν φυλαχτό της Παναγίας!γαλάζιο γέλιο χάδι από βλέμμα φτερωτό.
Πόσο σ αγαπώ!κρασί μετάληψης και εγώ απ το στόμα σου να κοινωνώ!
Όπως τα παραμύθια αγαπάνε τις νεράιδες,σ αγαπώ θρόνο σου στρώνω από γιασεμιά και ρόδα τα νυχτολούλουδα μυρίζουν το άρωμά σου το ακριβό.
Όπως τα όνειρα ο ύπνος, στην αγκάλη του Μορφέα σε νανούρισμα γλυκό.
Πόσο σ αγαπώ!
Όπως το γέλιο έρωτα κάνει, στης χαράς χαμόγελο αισθησιακό.
Σαν κόλαση τον δαίμονα της σ αγαπώ ευλαβικά και παθιασμένα σε αγγίζω, βάλσαμο της καρδιάς μου αξόδευτο μοναδικό!
Πόσο σ αγαπώ!
με το όνομά σου ζωγραφίζω καλοκαίρια,σαν Βενετσιάνικο τοπίο αρχοντικό.
Μέλη Φωτιάδου