Ανήκω
Ανήκω.
Δηλαδή αποτελώ μέρος ενός συνόλου, είμαι ένα κομμάτι του ή ένα κομμάτι μιας ακαθόριστης μάζας.
Ανήκω, εκεί που μου επιτρέπεται να ενταχθώ, να δώσω και να πάρω, να εκφραστώ, να συνεχίσω, ανήκω…
Άντε να εξηγήσεις ετυμολογικά την λέξη και να την συμπεριλάβεις στο καθημερινό σου λεξιλόγιο, χωρίς να την παρερμηνεύσεις ή να της δώσεις αξία μικρότερη από αυτή που πρέπει.
Λέξη που μας καθορίζει σαν οντότητες στην καθημερινότητα μας και διαχωρίζει την θέση μας στο κοινωνικό σύνολο. Ανήκω…
Οι άνθρωποι, νιώθουμε συχνά την ανάγκη να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου. Αυτόματα η ύπαρξη μας αποκτά σκοπό όταν εντάσσεται σε μια ομάδα ανθρώπων από όπου έχει γίνει αποδεκτή.
Έτσι, ανήκουμε στην οικογένεια μας, στην δουλειά μας, στο χορευτικό εκείνο γκρουπάκι που επιλέξαμε, σε εκείνη την λέσχη βιβλίου, στον Δήμο της περιοχής μας, στην σχέση μας και κατ’ επέκταση στον γάμο μας!
Κοίτα να δεις που τελικά ανήκουμε σε ένα σωρό διαφορετικές ομάδες που επιλέξαμε ή που ενταχθήκαμε με την γέννηση μας.
Το να ανήκουμε σε ομάδες που δεν επιλέξαμε, συνήθως δεν είναι κάτι επίπονο. Όπως δεν είναι και εκείνες που επιλέγουμε για να εμπλουτίσουμε την καθημερινότητα μας.
Όμως οι σχέσεις μας, είτε είναι ερωτικές είτε φιλικές, είτε απλά οικογενειακές, δεν πρέπει να εμπεριέχουν την λέξη σαν ταυτότητα ή να υπάρχει με την μορφή οποιασδήποτε δέσμευσης.
Οι άνθρωποι μπορεί να νιώθουν συχνά την ανάγκη να εντάσσονται κάπου γιατί έτσι αισθάνονται υπολογίσιμοι και νιώθουν ότι αποκτούν αξία.
Γεγονός που ανατρέπει την ελεύθερη φύση τους.
Γιατί το ανθρώπινο πνεύμα δεν χωράει σε καλούπια.
Κάνουμε μέγα λάθος λοιπόν, κάθε φορά που νομίζουμε ότι η αναγνώριση μας από μια ομάδα ανθρώπων θα μας προσδώσει αίγλη και θα αλλάξει την καθημερινότητα μας.
Το μακελειό γίνεται όμως στην ερωτική μας ζωή!
Μπαίνουμε σε μια σχέση συνήθως από ερωτική έλξη και καταλήγουμε να επιδιώκουμε την πλήρη αποδοχή, παραδοχή και δέσμευση του συντρόφου μας, λες και είναι το μαγικό ραβδί στα προβλήματα μας. Στην καλύτερη εκδοχή, προσπαθούμε λίγο, στην χειρότερη βαφτίζουμε ηθελημένα και άθελα μας τον σύντροφο μας δεδομένο!
Και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα!
Κανείς μας δεν έχει καταλάβει πως η πρόθεση και η ανάγκη του συντρόφου μας, μια δεδομένη χρονική στιγμή, δεν αποτελεί δέσμευση για το υπόλοιπο του βίου μας!
Εγκλωβίζονται οι άνθρωποι όταν δεσμεύονται και συνήθως κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους. Βολεύονται σε ένα μισό ψέμα, γιατί δεν αντέχουν μια ολόκληρη αλήθεια.
Όπως αναφέρει και ο Osho: «Είναι η πιο μεγάλη πρόκληση στον κόσμο να ζεις ευτυχισμένα με έναν άλλο άνθρωπο. Είναι πολύ εύκολο να ζεις ειρηνικά μόνος σου, είναι πολύ δύσκολο να ζεις ειρηνικά μαζί με κάποιον άλλο, διότι συγκρούονται δυο κόσμοι, συναντιούνται δυο κόσμοι. . . τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Πώς έλκονται μεταξύ τους; Επειδή είναι τελείως διαφορετικοί, αντίθετοι σχεδόν, τα άκρα αντίθετα.»
Αυτό γίνεται γιατί υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι ανάμεσα μας που δεν αντέχουν το ανήκω και την δέσμευση και ένα σωρό άλλοι επίσης που το θεωρούν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Και αυτό γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβουμε και να διαφοροποιηθούμε από την λέξη.
Περνάμε συχνά τις διαχωριστικές γραμμές από ανάγκη και από άγνοια ή από άρνηση να δούμε καθαρά πότε «ανήκουμε» και πότε «δεσμευόμαστε».
Έτσι, όλο πιο συχνά, ακούμε ανθρώπους να εξιστορούν με πόνο ψυχής πως θυματοποιήθηκαν και χαρακτηρίστηκαν δεδομένοι μέσα από τις πράξεις τους.
Ανήκω…
Μια λέξη, χίλια πρόσωπα, αμέτρητες έννοιες.
Ο καθένας την φέρνει στα μέτρα του όπως τον βολεύει κάθε φορά. Μετά αναρωτιέται για την συμπεριφορά του και στην συνέχεια παρερμηνεύει τις προθέσεις των ανθρώπων που αν και ελάχιστοι, έχουν καταλάβει την ετυμολογία της λέξης και την διαφορά της από το εγκλωβίζομαι και δεσμεύομαι.
Καλό λοιπόν είναι, να είμαστε όσο μπορούμε ξεκάθαροι στις σχέσεις μας. Τις καθημερινές, τις φιλικές, τις ερωτικές, τις σχέσεις των ανθρώπων!
Όσο μπορούμε πάντα, γιατί συνήθως δεν είμαστε ξεκάθαροι με τον εαυτό μας και λειτουργούμε εγωιστικά.
Η λέξη «ανήκω» σημαίνει ελευθερία άποψης, κίνησης, επιλογή!
Σε καμία περίπτωση δέσμεσυση ούτε για την επόμενη ώρα.
Δεν υπάρχουν δεδομένα στις σχέσεις των ανθρώπων και το κυριότερο δεν υπάρχουν δεδομένοι άνθρωποι.
Η ίδια η ζωή δεν είναι δεδομένη και καθημερινά αλλάζει.
Προσοχή όμως στην διαχωριστική γραμμή. Μην περάσουμε στο άλλο άκρο!
Είναι προτιμότερη η προσπάθεια της ένταξης, από εκείνη της δέσμευσης σε ένα κόσμο που δεν ήταν και δεν θα είναι στατικός!.
Ανήκω όπως εγώ το ορίζω και όχι όπως μου το επιβάλλουν!
Μαρία Βουουνεράκη