Καλοκαιρινή κουβέντα περί θάλασσας και ζωής με συνοδεία μπύρας
Χαίρετε. Αμαρτία ομολογουμένη ελάττων γίνεται, χείρων δε μη ομολογουμένη, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Συνεπώς και για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, πάσχω από τη θερινή ραστώνη. Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με βιβλία, γραφεία, γράψιμο, διάβασμα και τα συναφή. Σχεδόν όλες οι καλοκαιρινές εξεταστικές μου πήγαιναν άκλαυτες, αφήστε που έχω τελειοποιήσει την τακτική πώς να μην κάνεις απολύτως τίποτα το καλοκαίρι.
Που οδηγούν όλες αυτές οι μικρές εξομολογήσεις ; Στο ότι για να γράψω αυτές τις αράδες, ο μόνος τρόπος είναι να φανταστώ ότι βρισκόμαστε σε μπαράκι δίπλα στο κύμα ή σε ήσυχο καλοκαιρινό μαγαζί σε αθηναϊκό πεζόδρομο και τα πίνουμε ακούγοντας το summertime με τη φωνή της Έλλα Φιτζέραλντ και στο βάθος να ακούγεται η βραχνή τρομπέτα του Λούις Άρμστρονγκ. Ή αν είστε πιο ροκ τύποι και το summer in the city με τη ζόρικη φωνή του Τζο Κόκερ μας κάνει μια χαρά. Δυο καλές νότες, παγωμένη μπύρα και φυσικά όρεξη να ακούσεις τον άλλον, είναι μια καλή αρχή για χαλαρή ή μη καλοκαιρινή κουβέντα.
Μεγαλώνοντας, φιλοσοφείς τα πράγματα περισσότερο και πράττεις λιγότερα ή καλύτερα πράττεις πιο στοχευμένα. Είναι η φυσική εξέλιξη ή αλλιώς η καλύτερη διαχείριση των ικανοτήτων σου που αυξάνονται και των αντοχών σου που μειώνονται. Πολύ θα ήθελα να είμαι δεκαοκτώ να κολυμπώ όλη μέρα, να παίζω τρίωρο μπάσκετ και μετά το βράδυ να βολτάρω με τα δυο πακέτα τσιγάρα ανά χείρας. Δεν είμαι όμως. Αντ’ αυτών, έχω αράξει στην ξαπλώστρα, κοιτάζω τη θάλασσα απέναντι και αναλογίζομαι τις ομοιότητες που έχει με τη ζωή.
Η κολύμβηση στη θάλασσα μοιάζει αρκετά με τη ζωή μας. Μπορείς να αρκεστείς στη χαλάρωση και τα ήρεμα παιχνίδια στην επιφάνεια της θάλασσας και της ζωής. Μπορείς να εξερευνάς τα βάθη τους και να σου κόβεται η ανάσα από τα μυστήρια και την ομορφιά τους. Εσύ επιλέγεις βάσει των επιθυμιών και των συνθηκών πως θα κολυμβήσεις και θα ζήσεις. Για μένα το μυστικό είναι στις ανάσες. Πόσο αντέχεις;
Έχω δει ανθρώπους που περάσανε μια ζωή στην επιφάνεια αγνοώντας και προσπερνώντας οποιαδήποτε ομορφιά. Βλέπετε απαιτεί κατάδυση και ωχ μωρέ για τέτοια είμαστε τώρα; Έχω δει όμως και ανθρώπους να χάνονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γιατί παρασυρμένοι από τον βυθό, ξεχάσανε να βγούνε στην επιφάνεια να πάρουν ανάσα. Γιατί χρειάζεται και η επιφάνεια. Χρειάζεται το χαζολόγημα και η ανάπαυση και τα χέρια πίσω από το κεφάλι με τη θάλασσα και τη ζωή απλά να χαϊδεύουν την ύπαρξη σου.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν βουτάνε ποτέ και πουθενά και απλά σχολιάζουν τους άλλους. Έχουν γεμίσει οι παραλίες και οι ζωές μας από δαύτους.
Εν κατακλείδι και πίνοντας τις τελευταίες γουλιές από τη μπύρα μας το πώς θα ζήσουμε ή θα χαρούμε τη θάλασσα και τη ζωή εξαρτάται από μας. Καπετάνιοι της μοίρας μας και ποιητές των στιγμών μας το ελληνικό καλοκαίρι έφτασε. Ας το κάνουμε να αξίζει για τους δικούς μας και για μας.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
