Είμαι δική σου ως την ημέρα που δεν θα είμαι πια τίποτα
Ένα μαύρο κλαδί η ψυχή μου,
πάνω σε ένα καμμένο δέντρο,
που φωλιάζουν κατεστραμένες ελπίδες.
Γύρω της, αρπακτικά που πετάνε καρτερώντας να την γευτούν.
Σιωπή παντού και μυρωδιά γεμάτη σάρκες και αίμα.
Εγώ στην μέση να χορεύω με ένα άσπρο φουστάνι και εσύ να ανάβεις γύρω μου φωτιά να με θυσιάσεις.
Φοράω κόκκινο κραγιόν και σου χαμογελάω.
Φοράς ένα άσπρο πουκάμισο και δεν γελάς ποτέ.
Τα μάτια σου έχουν το χρώμα του λιμανιού την ώρα της μπόρας, τα χέρια σου το σχήμα των κάβων που λύνουν τα σχοινιά.
Ήξερες ότι θα έφευγες και γνώριζα πόσο θα πονούσα.
Όμως προτίμησα να ζήσω αυτόν τον έρωτα πάρα μα τον διαβάζω στα παραμύθια από μικρή.
Τώρα πιά τίποτα δεν με δένει με την καρδιά μου.
Αποκόπηκα.
Ένα μυαλό έχω, που ουρλιάζει να σταματήσω να πονάω.
Ψάχνω για δάκρυα, μα ξέχασα ότι τα μάτια μου στα έχω χαρίσει. Ψάχνω πάνω μου για λίγη λύπη, μα και αυτή με έχει εγκαταλείψει.
Ψυχή δεν υπάρχει, μόνο η σάρκα μου που συρρικνώνεται στην ιδέα ότι δεν θα σε ξαναβρεί ποτέ.
Κανένα συναίσθημα δεν με διαπερνάει.
Είμαι αδιάβροχη.
Είμαι νεκρή.
Είμαι δική σου ως την ημέρα που δεν θα είμαι πια τίποτα.
Το μόνο που εύχομαι είναι να μην χειροτερέψει αυτό το βάσανο.
Ήξερα από πριν το κακό που θα μου έκανα και αυτό λίγο, μου ανάπαυε τον πόνο.
Εμπρός ας τελειώνουμε.
Θεέ μου, σκεφτόμουν.
Είναι τρομερό να δολοφονήσεις μια καρδιά.
Είναι άλλο τόσο τρομερό όμως να ανακαλύπτεις το ποσό δυστυχισμένη είναι αυτή η καρδιά.
Άλλωστε ποτέ μου δεν είχα ανάγκη από δικαιολογίες και υποκρισίες.
Ήμουν πάντα εκείνη που υπέφερε στο τέλος από τον έρωτα που προκαλούσα.
Ήμουν πάντα εναντίον του εαυτού μου.
Και μέχρι τώρα αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν εγώ ή ίδια, να είμαι η αιτία όλου αυτού του πόνου.
Κι όμως..
Είμαι εγώ εκείνη που θέλησα αυτόν τον έρωτα, που τον πήρα και που πιάστηκα στην παγίδα.
Έπαιξα τα πάντα με ένα πάθος απελπισμένο.
Και τα έχασα όλα.
Μπέττυ Κούτσιου
– Είμαι δική σου ως την ημέρα που δεν θα είμαι πια τίποτα –
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
