Αναμνήσεις

Μια κουραστική μέρα φτάνει στο τέλος της, ξαπλώνεις να χαλαρώσεις… Τότε φεύγει η ένταση… Ηρεμεί το μυαλό! Γυρίζει σε στιγμές που σε στιγμάτισαν…

Οι σκέψεις σε κυριεύουν… Μαγικές εικόνες… Ωραίες στιγμές που είναι παρελθόν! Στιγμές που δεν θα τις ξαναζήσεις! Μελαγχολείς και τα δάκρυα κυλούν απαλά στο μάγουλο! Οι αναμνήσεις σαν ένα γλυκό όνειρο που έχει τελειώσει σε στοιχειώνουν…

Το κουρασμένο σου βλέμμα, σα μαγνήτης κολλάει στο μεγάλο, στρογγυλό ρολόι που κρέμεται στον τοίχο του δωματίου σου, ακλουθώντας, ασυναίσθητα τη ροη του λεπτοδείκτη που, για την ώρα, κυλάει αργά, σχεδόν βασανιστικά, σ’ εκείνο το στρογγυλό διάδρομο της μέτρησης του χρόνου, σβήνοντας και γράφοντας τις στιγμές του. Κι εσύ παρακολουθείς τη μονότονη διαδρομή του κι αναρωτιέσαι. Αναρωτιέσαι, ποιος άραγε του έδωσε το προνόμιο να διαγράφει τις παλιές σου στιγμές και να τις αντικαθιστά με καινούριες; Ποιος να μετράει το δικό σου χρόνο και να δίνει τη δική του διάρκεια, στις δικές σου στιγμές; Να μακροσκελεί στη μοναξιά σου, στη θλίψη σου, στην απογοήτευση σου και να βαδίζει βιαστικά περνώντας δίπλα απ’ τη χαρά σου; Και τελικά, ποιος είναι εκείνος που του έδωσε το δικαίωμα ν’ απορροφά τις στιγμές και να σχεδιάζει με τη δική του πνοή τις δικές του αναμνήσεις στους δικούς σου πίνακες ζωγραφικής;
Αναλογίζεσαι….

Αναλογίζεσαι τις στιγμές που ο χρόνος πέρναγε γρήγορα…

Έχανες την αίσθηση του μέσα στις όμορφες στιγμές! Δεν σε ένοιαζε να κοιτάζεις το ρολόι σου, γιατί στο υποσυνείδητο σου δεν υπήρχε η έννοια του χρόνου!
Ήταν όλα στιγμές!
Ήταν η ζωή σου….
Συντονίζεσαι με τους δείκτες του ρολογιού! Αισθάνεσαι ότι είσαι ένα με τον χρόνο και κλείνοντας τα μάτια σου, γυρίζεις πίσω!
Ξανά ζεις τις στιγμές αυτές που σε στιγμάτισαν, δεν θέλεις να τις χάσεις!
Αισθάνεσαι ξανά….
Γυρνάς στο παρόν και το τώρα και ένα δάκρυ κυλάει αργά στο μάγουλο!
Μια κενότητα…; Πολύτιμες στιγμές….
Πλέον έρχονται στο μυαλό σου σαν όνειρο!
Οι αναμνήσεις… Η πολυτιμότερη περιουσία μας! Οι αναμνήσεις μας ανεκτίμητες!

Αναμνήσεις που μας μαγνήτισαν στο παρελθόν, μας προσγείωσαν, απότομα, στο παρόν. Αναμνήσεις… ένας πολύ καλός δάσκαλος του μέλλοντος. Ένας μεγάλος καλλιτέχνης που στην παλέτα του διαθέτει όλες εκείνες τις αποχρώσεις των χρωμάτων της ζωής. Όσο κι αν κοιτάζεις το ρολόι σου, ο λεπτοδείκτης δε γυρίζει πίσω. Θα κυλάει πάντοτε αποφασισμένος, μπροστά. Θα γραφεί και θα σβήνει. Θα φέρνει και θα αρπάζει τις στιγμές. Άλλοτε βίαια. Άλλοτε ζητώντας τες με περισσή ευγένεια. Μα πάντα θα κυλά. Μονάχα πρέπει να το απολαύσεις. Γιατί η ζωή, φίλε μου, δεν είναι μια παύση. Κάποιο πλοίο, δεμένο σε κάποιο λιμάνι ξεχασμένο ακόμα κι απ’ τον πιο πολυταξιδεμένο ταξιδιώτη, που φοβάται να σηκώσει την Άγκυρα, μην παρασυρθεί από την τρικυμία της θάλασσας. Ούτε ένα τραίνο που κάποια στιγμή σταμάτησε να εκτελεί δρομολόγια, γιατί αντικαταστάθηκε από κάποιο άλλο τρένο, καινούριας τεχνολογίας. Είναι ένας δύτης. Ένας άπειρος δύτης, ποτισμένος στο αίμα του με το ισχυρό μικρόβιο της περιέργειας της ανακάλυψης άγνωστων κι ανεξερεύνητων βυθών. Μια μεγάλη διάρκεια, στο μεγάλο πεντάγραμμο του τετραδίου της ζωής.

Αχ να μπορούσες να τις ανατρέψεις αυτές τις αναμνήσεις! Να γυρίσεις πίσω και να ξανά ζήσεις τις στιγμές που σε στιγμάτισαν…

Αχ να γυρνούσες πίσω… και να άλλαζες τις στιγμές! Διορθώνοντας τα κακώς κείμενα και ελέγχοντας την ζωή σου!

Αχ αυτός ο χρόνος που σου παίρνει τις καλύτερες στιγμές, κάνοντας τες γλυκές αναμνήσεις! Περνάνε μπροστά από τα μάτια σου, σαν μια ταινία! Πλέον δεν τις ζεις…

Είναι στενάχωρες…

Ανάμεικτα συναισθήματα σε κυριεύουν, από την μια χαίρεσαι που τις έζησες!!!

Αλλά μετά κυλάνε δάκρυα στα μάγουλα σου, και η αναπνοή βαραίνει.

Γιατί να τις ζήσω αφού ήταν να τα χάσω;

Και λυγίζεις!!!! Οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν! Σε κυριεύουν….

Βλασφημία σκέφτεσαι…. αυτή η σκέψη!!!!

Ποσό τυχερός τότε… Ποσό άτυχος τώρα…

Δεν θέλεις να σκέφτεσαι το παρελθόν! Γιατί πονάς! Γιατί κλαις!

Μα αυτό είναι αδύνατον καθότι το παρελθόν είναι ένας χρόνος με απροσδιόριστο πρόσωπο. Ένα στοιχειό που πάντοτε θα βρίσκει τρόπο να εισβάλλει και να παρασιτεί στο παρόν, παρακαλώντας, σα μικρό, πεισματάρικο παιδί, να του παραχωρήσεις ένα μικρό δωμάτιο φιλοξενίας, ανάμεσα στα αναρίθμητα δωμάτια που κρύβεις στην ψυχή σου και που κλειδιά για τα δικά τους λουκέτα κατέχεις μόνο εσύ. Εσύ είσαι ο θυρωρός του σκοτεινού σπιτιού, εσύ και ο αυστηρός ελεγκτής απέναντι στον κάθε παράνομο εισβολέα. Κι αν τελικά, η πρόθεση του είναι να εισβάλλει για να κλέψει την παράσταση, με τρόπο μαγικό, θεραπεύοντας τις πονεμένες ψυχές των κρυμμένων, από τα αδιάκριτα μάτια, θεατών, τότε, αμέσως, τα κλειδιά περνούν στα χέρια του. Τα βαριά, μεταλλικά λουκέτα, πέφτουν ορθάνοικτα στο πάτωμα και το δωμάτιο ανθοστολίζεται για να τον υποδεχτεί, κάνοντας αναγκαία συνήθεια την καθημερινή σου επίσκεψη, αρπάζοντας, με λαχτάρα, ένα ένα τα λουλούδια από τα βάζα του, για να κρατάς τη θύμηση του. Αν πάλι στοχεύει στο να στοιχειώσει με την παρουσία του το μεγάλο λαβύρινθο του υποσυνείδητου σου, σαν ένας δικός σου Μινώταυρος, που φοβάσαι να τον αντικρίσεις, αποφεύγοντας την επίσκεψη σου, τότε οι πόρτες μένουν για πάντα επτασφράγιστες, καθώς γνωρίζεις πλέον, πολύ καλά πως μόνο ο δυνατός πόνος με την ατσαλένια του πανοπλία, θα καταφέρει να τον εξορίσει.

Το παρελθόν… Οι σκέψεις! Το παρόν… Τα συναισθήματα…

Ο χρόνος…. Εγκλωβισμένος στο μικρό δωμάτιο… Χωρίς κλειδιά… Αλλά με περίσσεια ψυχή…

Τι γρήγορα που περνά όταν είσαι καλά… Και ποσό αργά όταν πονάς…

Σαν να το κάνει επίτηδες, αισθάνεσαι σαν τον Προμηθέα που το όρνιο του τρώει τα σώθηκα!

Αυτός ο χρόνος που κυλάει αργά…

Σε τρώει… Σε ξεσκίζει αναίμακτα και πετάει το κουφάρι σου…

Αυτός ο χρόνος είναι οι αναμνήσεις και η ζωή σου!

Όταν πονάς σκέφτεσαι…
Αχ μια επιλεκτική αμνησία η λύση!

Ένας τρόπος σαν να μην τις είχες ζήσει…

Αλλά δεν γίνεται… Για να πονάνε τόσο… Έχουν γίνει στοιχείο της ψυχής σου…

Κάποιοι λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και ο πολυτιμότερος σύμμαχος…

Ίσως όμως γίνεται ο χειρότερος βασανιστής και εχθρός…

Πως βιώνεις κάτι που σε έχει στιγματίσει;

Πως νιώθεις για κάτι που σε έχει εξελίξει… Και χάθηκε;

Αχ αυτός ο χρόνος σε δεσμεύει με τις αναμνήσεις!

Σε πονάει…. Αλλά με τι να παλέψεις; Τον ίδιο σου τον εαυτό;

Ίσως οι αναμνήσεις πονάνε, περισσότερο από ότι έχασες….

Γιατί τότε καταλαβαίνεις την αξία του!

Τότε εκτιμάς ακόμα πιο πολύ… Αλλά είναι πλέον αργά…

Οι γλυκές αναμνήσεις αντικαθίστανται από αλμυρά δάκρυα και μια καρδιά ραγισμένη!

Αχ αυτός ο χρόνος… Σε σκοτώνει αργά… Χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις!

Και καθώς τα δάκρυα κυλούν στα πληγωμένα από τις επιθέσεις του χρόνου, μάγουλα σου, φτάνουν ως τις άκρες των χειλιών σου, προστάζοντας τα να αντιδράσουν, να φωνάξουν δυνατά, να σχηματίσουν λέξεις που θα φτάσουν μέχρι τη συνείδηση σου, προσκαλώντας την σε έναν επίπονο διάλογο απολογισμού. Τόσα γιατί.

Πολλά τα αναπάντητα γιατί, έρχονται τώρα να κατανοήσουν το παράλογο, προστάζοντας τη λογική να πάρει τη σκυτάλη στα χέρια της.
Και εκεί που πιάνεις πάτο ξυπνάς!

Ποσό ακόμα να βασανίζεσαι και… Χρησιμοποιείς τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες ως οδηγό….
Δεν χάνεις τίποτα…

Μόνο έχεις κερδίσει….
Βλέπεις τον χρόνο ως δάσκαλο!

Τα λάθη σου δεν τα ξανά κάνεις

Η Ελπίδα ξυπνάει μέσα σου, έχοντας τον χρόνο για οδηγό…
Οι αναμνήσεις…;

Οι αναμνήσεις είναι η εμπειρία σου… Η ωριμότητα σου…. Η δύναμη σου…

Κι όπως κάθε παιχνίδι που φέρνει αντιμέτωπους δυο παίχτες μεταξύ τους έχει πάντοτε διπλή κατάληξη. Από τη μια του νικητή που κερδίζει κι απολαμβάνει τα λάφυρα της νίκης του, συνοδευόμενος από τους οπαδούς του να τον επικροτούν κι από την άλλη, αυτή του ηττημένου στο παιχνίδι που μένει μόνος, έχοντας όμως κερδίσει το μεγάλο λάφυρο της εμπειρίας της συμμετοχής, παρόμοια, σε κάθε παιχνίδι που σε προσκαλεί να παίξεις μαζί της η ζωή, εσύ θα καταλήγεις άλλοτε νικητής, άλλοτε πάλι ηττημένος. Πολλές φορές, η ίδια η νίκη ή η ήττα σου κάνει ολοφάνερο το επίπεδο δυσκολίας αυτού του εκ των προτέρων άνισου παιχνιδιού. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς πως το παιχνίδι είναι δικό της, συνεπώς, δικοί της είναι κι οι κανόνες.

Έτσι λοιπόν, ένα παιχνίδι χαμηλού επιπέδου δυσκολίας, μπορεί να σου προσφέρει μια πρόσκαιρη χαρά, ικανοποίηση και μια υπερεκτιμημένη έπαρση για την τελική σου νίκη. Αυτά είναι τα λάφυρα σου. Λάφυρα που όμως, σε καμία περίπτωση δεν αντισταθμίζονται με το μεγάλο βραβείο μιας ολοκληρωματικά παταγώδους ήττας που η ίδια η ζωή το ονομάζει εμπειρία και είναι αυτό που σου εξασφαλίζει ένα χρυσό εισιτήριο συμμετοχής στο επόμενο πολύπλοκο παιχνίδι της καθώς έναν πολύ καλό λόγο να το απολαύσεις.

Ελίνα Δερμιτζόγλου & Νίκος Μιχαλόπουλος