Η αξιοπρέπεια ποτέ δεν πεθαίνει

Την πήρα από το χέρι και ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι που λέγαμε……

Σαν μετανάστες της ίδιας της ζωής με αποσκευές το “εμείς” σε κάτι ξεχασμένα βαγόνια….με πυξίδα την ψυχή.

Την είδα να στέκεται εκεί στην άκρη σε μια γωνιά….

 Σιωπηλή να μετράει πληγές στο κορμί της.

Πληγές που ίσως δεν κλείσουν ποτέ.

Θα μείνουν πάντα ίχνη στη ψυχή της.

Να λερωνεται από τα λόγια σου , κουρελιασμεμα λόγια που φοβήθηκαν, χτύπησαν, πρόδωσαν αλλά δεν κατάφεραν να την τσαλαπατησουν.

Και τώρα να τα πίνω σε ποτήρια γεμάτα αγκάθια.

Να μην μπορώ να κρατήσω με τα δάχτυλα μου ότι ποιο πολύτιμο είχα.

Φοβόμουν δεν ήθελα να την χαλάσω.

Ήταν τόσο όμορφη….αληθινή πριν πνιγεί μπρος τα μάτια σου .

 Πριν την καταβροχθισεις όπως η θάλασσα τα κύματα της

 Δεν είναι ζητιανιά η αξιοπρέπεια.

 Δεν δέχομαι να μου ρουφάνε την ψυχή για μια στάλα εγωισμό.

Χάνομαι άλλη μια φορά. Αχ ρε ζωή…..

 Πόσες πληγές απογραφή να κάνω;;;

Ποια γλώσσα σιωπής να μιλήσω;;;

Η αληθινή αξιοπρέπεια δεν βγάζει ποτέ θόρυβο!!!!!

Δεν πεθαίνει!!!!!

Σωτηρούλα Τζιαμπούρη