Τάσος Μπουγάς, ο δικός μας πλανητάρχης

Και το όνομα αυτού; Παππούς. Όχι όμως ένας συνηθισμένος παππούς. Είναι Πλανητάρχης. Φιγούρα αινιγματική και πολλάκις παρεξηγημένη.

Με αμερικανόελληνικό λεξιλόγιο έχει παραμείνει στα φώτα της δημοσιότητας χρόνια υπερβολικά πολλά. Θα μπορούσα να σας τον συστήσω μέσα από μια κοινότυπη συνέντευξη σαν αυτές που δίνει χρόνια τώρα και οι ερωτήσεις να είναι πάνω κάτω ίδιες. Επιλέγω όμως να σου πω για τον Τάσο.

Ναι αυτόν πίσω από τα μαύρα γυαλιά που κρύβουν δύο πανέμορφα μάτια και μια καθάρια ματιά και το μεγάλο πούρο που γουστάρει να το φουμάρει την κατάλληλη στιγμή.

Ο Τάσος λοιπόν που λες είναι η χαρά των ώτων σου να στο πω απλά. Είτε ακούς τη μουσική που υπηρετεί (και πίστεψε με αν το ψάξεις λίγο υπάρχει μεγάλη πορεία, με σοβαρή δισκογραφία, με χρυσούς δίσκους να κοσμούν το σπίτι του και μια απίστευτη ευκολία να ερμηνεύει δύσκολα τραγούδια) είτε δεν την ακούς, ένα είναι σίγουρο, πως ο παππούς αυτός ξέρει να σε κερδίζει.

Πίσω από τα μαύρα γυαλιά του το σήμα κατατεθέν κρύβεται ένα ζευγάρι μάτια που σε κοιτάνε συνέχεια και δεν μπορείς παρά να διακρίνεις την ευθύτητα, την ευγένεια και την καλοσύνη. Μιλάει λίγο. Δεν του αρέσει να περηφανεύεται για το τι έχει κατορθώσει και trust me, είναι πολλά. Παρά πολλά. Ξέρει όμως να ελίσσεται, να καταλαβαίνει τι πρέπει και πότε πρέπει. Πιστός υπηρέτης της μουσικής δηλώνει και το τιμά. Ένα καλό λόγο έχει για όλους τους συναδέλφους και θεωρεί πως έχει πολλά να κάνει ακόμα.

Αν τον ρωτήσεις τι άλλο θα μπορούσε να κάνει εκτός από το να τραγουδά θα σου πει απλά, πως δεν ξέρει. Θυμάται μόνο πως εκεί στα 16 τον ανέβασαν σε μια πίστα και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους.

Ένα δρόμο δύσκολο. Πολύ. Εύκολο να ξεφύγεις,να θαμπωθείς λέει. Μα για τα εύκολα αυτά εκείνος δεν γεννήθηκε. Και νιώθει περήφανος που τα κατάφερε να μείνει καθαρός. Ο κόσμος σου λέει κρίνει χωρίς να γνωρίζει,nevermind.

“Όταν ξέρεις εσύ ποιος είσαι, άσε τους νεκρούς να περπατάνε. Άλλωστε και η αρνητική κριτική διαφήμιση είναι. Που Δόξα τω Θεώ δεν περίμενα διαφήμιση για να φτάσω εδώ σήμερα. Το δικό μου πρόγραμμα είχε ξενύχτι, ταξίδια στο εξωτερικό και σερί δουλειά. Εβδομάδες επί εβδομάδων.”

Κάνει παύση και ξέρεις πως από το μυαλό του περνούν εικόνες. Σε κοιτάει κατάματα, βλέπεις τα μαύρα γυαλιά τα έχει για τους άλλους, για αυτούς που δεν θα καταλάβαιναν ποτέ τον Τάσο, αλλά θα παρέμεναν στο “όνομα”. Ένας σωστός πατέρας που μεγάλωσε μόνος τον γιο του και είναι περήφανος για εκείνον. Φωτίζεται το πρόσωπο του όταν μιλάει για το παιδί του. “Από έρωτα έγινε” λέει, “you know?” Και αυτό είναι και το σημαντικό.

Αγάπησε δύο φορές πραγματικά και σεβάστηκε τις τότε επιλογές του. Λάτρης του ωραίου φύλου ανέκαθεν και επιβεβαιωμένες ιστορίες με γυναίκες που πραγματικά έφταναν στα άκρα για εκείνον. Μεταξύ μας, δεν τις αδικώ. Βλέπεις η γοητεία μεστώνει μόνο. Δεν φεύγει ποτέ.

Έχει τον τρόπο ο άνθρωπος αυτός να σε κάνει να θες να μάθεις τα πάντα. Η μια ερώτηση διαδέχεται την άλλη και εκείνος με τον μοναδικό τρόπο του σου απαντάει τα πάντα. Ένα βιβλίο ανοικτό με υπερβολικά πολλά κεφάλαια που θέλεις διακαώς να διαβάσεις. Είναι καλά και αυτό βγαίνει μπροστά. Μιλάει σε όλους και όπως λέει όταν του ζητούν να βγουν φωτογραφία μαζί του, “για μια όχι δεν θέλω, παραπάνω αν θες, οκ.”

Τον αγαπούν και τον σέβονται στο υπογράφω. Και μιλώντας μαζί του επιβεβαιώνεται και το ρητό μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του. Αυτός ο παππούς λοιπόν, ο κατά κόσμον πλανητάρχης, είναι ο δικός μας Τάσος που είμαστε τυχεροί όσοι τον έχουμε στην καθημερινότητα μας.

Ιωάννα Νικολαντωνάκη