Το περασμα στην ευτυχία έχει πόρτα χαμηλή. Για να μπεις πρέπει να είσαι παιδί ή να σκύψεις.
Το πέρασμα στην ευτυχία έχει πόρτα χαμηλή. Για να μπεις πρέπει να είσαι παιδί ή να σκύψεις!
Όπως και να έχει ορίσει κανείς την ιδανική ευτυχία, ό,τι όνειρα και να έχει κάνει, ο δρόμος για την κατάκτηση της είναι μακρύς, τραχύς, με εμπόδια, παρακαμπτηρίους, αποπροσανατολιστικά αδιέξοδα, χαοτικούς λαβυρίνθους.
Άλλος κυνηγάει την επιτυχία, άλλος τη δόξα, άλλος το χρήμα, άλλος την εξουσία.
Άλλος αποζητά το μοίρασμα μέσα από την οικογένεια.
Κι ο πιο σοφός την αγάπη.
Το πιο απλό και ταυτόχρονα πιο δύσκολο.
Γιατί δε νοείται ευτυχία χωρίς αγάπη.
Για να τη νιώσεις και να τη δεχτείς, πρέπει πρώτα απ’όλα να μάθεις, ν’αγαπάς, να την προσφέρεις.
Να δουλεύεις με αγάπη, να αγωνίζεσαι με αγάπη.
Γιατί η ευτυχία είναι αγώνας δρόμου, διαρκής, μαραθώνιος, όχι ταχύτητας και εντυπωσιασμού.
Και στη γραμμή τερματισμού υπάρχει πέρασμα με πόρτα χαμηλή.
Για να περάσεις πρέπει να είσαι παιδί. Ή να σκύψεις.
Γιατί μόνο ένα παιδί έχει την αγνότητα, την αθωότητα, την ανόθευτη καθαρότητα, την αυθεντική χάρη για ν’ απολαύσει την ευτυχία που απλόχερα και δικαιωματικά του δίνει η ζωή.
Αλλιώς πρέπει να σκύψεις.
Να πέσεις, αν χρειαστεί, χαμηλά.
Να υπομένεις και να περιμένεις.
Να αντέξεις την ταπείνωση και την περιφρόνηση.
Μην πέσεις στην παγίδα που σου στήνει ο εγωισμός και η περηφάνια.
Γεμίσαμε αυτουπερεκτιμημένα υπερτροφικά εγώ .
Περισσεύει η έπαρση.
Οι κουτοί είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και έτσι οι ξύπνιοι παίρνουν θάρρος και γίνονται περήφανοι, κενόδοξοι κι αυτόματα πιο κουτοί.
Ο δρόμος για την ευτυχία δεν είναι μοναχικός. Για να τον βαδίσεις παρέα χρειάζεσαι ένα χέρι απλωμένο, στο ίδιο ύψος με το δικό σου.
Να βλέπεις το συνοδοιπόρο σου στα ίσα, στα ίδια, όχι αφ’υψηλού.
Ο δρόμος για την ευτυχία έχει εμπόδια.
Να μην απογοητευτείς στη δυσκολία.
Να μην περηφανεύσαι στην αρχική, στη γρήγορη ευκολία.
Η ζωή στην αρχή μπορεί να σου προσφέρει μία καραμέλα για να σε γλυκάνει.
Για να σου δείξει ότι κάπου στο τέρμα υπάρχει ζαχαροπλαστείο.
Αλλά μέχρι τότε η καραμέλα θα έχει λιώσει και η γεύση της θα έχει εξαφανιστεί.
Μέχρι τότε ν’αγαπάς, να υπομένεις, να περιμένεις και αθόρυβα να προχωράς μπροστά!
ΥΓ: Ο τίτλος του παρόντος είναι παράφραση της ρήσης του Αγίου Αυγουστίνου. Μόνο που εκείνος κάνει λόγο για τη Βασιλεία του Θεού. Εμείς στο “μεταξύ μας” δεν κάνουμε κήρυγμα, ούτε ηθικοπλαστική. Όμως, οτιδήποτε έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο, την αγάπη και το καλό του, έχει μία θέση μεταξύ μας.
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
