Πήγε Δύο…
Πήγε δύο… Νυχτώσαμε πάλι. Στην Πειραιώς κίνηση λίγη. Στο κεφάλι κίνηση πολλή. Κοιμάσαι; κοιμάσαι. Εγώ εδώ…γελάω με σάχλες. Εγώ εδώ…κάνω επανάσταση χτυπώντας αλύπητα κουμπιά πληκτρολογίου.
Εδώ… λέω “εντάξει, όλα καλά”. Το πιστεύω κιόλας. Εδώ… λέω “μπα, τα βαριέμαι τα ταξίδια”. Ψέματα. Τα λατρεύω. Παντός είδους. Τι να πω; ότι βολεύει η στασιμότητα;
Εδώ… να σου πλασσάρω το κομμάτι του εαυτού μου που θέλω να δεις. Αυτό που σε κοιτάει κατάματα με σιγουριά. Εδώ…να κρύβω το άλλο. Εκείνο που φοβάται. Εδώ…να θέλω να αλλάξω τον κόσμο αλλά όχι τον εαυτό μου. Εδώ…να μην παραδέχομαι αλήθειες. Ξεβολεύουν βλέπεις.
Εδώ… να βγάζω τη μάσκα μου, να αφήνω τα σκοτάδια μου ελεύθερα, τις σκιές μου δίχως καταναγκαστικά χαμόγελα, πρόσωπο και ψυχή αμακιγιάριστα , γυμνά και εκτεθειμένα. Εδώ…να υπογράφω με “Ε.Κ.” τις σκέψεις μου που διαλέγω να σου δώσω . Τις άλλες που -επιμελώς- κουκουλώνω και κρύβω τις αφήνω ανυπόγραφες.
Εδώ, γαμώτο μου, εδώ… να προσπαθώ να σε ξυπνήσω με κωδικοποιημένα μηνύματα αλλά εσύ κοιμάσαι… Άλλωστε, “πήγε δύο…”
Εύα Κοτσίκου